Optičke komunikacije

Optičke komunikacije

ISTORIJAT
Široka oblast savremenih telekomunikacija. Posebno intenzivno razvija se posle 1980. godine.
Postoje i brojni primeri iz ranije prošlosti koji ne mogu da se svrstaju u optičke komunikacije u
današnjem smislu. Koristili su postupke za prenos poruka koje su bile vidljive korisnicima.
(signalizacija, zastavice, semafori, svetionici, razni optički sistemi kao francuski telegrafski
sistem koji je za 15min prenosi poruku na udaljenost od 200km, itd.).
Prvi naučni pokušaj provođenja svetlosti kroz dielektrik izveo je John Tyndall 1870. godine
propuštajući svetlost kroz mlaz vode.
Primenu optike u današnjem smislu pokrenuo je izum lasera 1958., poluprovodničkog lasera
1963. godine i nakon nekoliko godina, prvih optičkih vlakana.
Optičko vlakno je tanka staklena nit sačinjena od silicijuma. Staklo koje se koristi ima izuzetnu
čistoću. Ne može se ni uporediti sa staklom na koje smo navikli. Staklo debljine nekoliko
kilometara ima providnost običnog prozorskog stakla debljine 3-4mm.
Svetlost putuje kroz staklena vlakna zahvaljujući pojavi koja se naziva totalna unutrašnja
refleksija. Relacije kojima je opisano zarobljavanje svetlosti unutar ravne staklene ploče izveo je
Fresnel još 1820. godine,
1962.god. optičko vlakno imalo je slabljenje 1000dB/km (atmosfera 20-30 db/km).
1966. godine Charles Kao i Georges Hockham utvrdili su da veliki gubici u optičkom vlaknu
teoretski nastaju zbog malih nečistoća unutar stakla, a ne zbog unutrašnjih ograničenja samoga
stakla. Procenili su da se gubici svetlosti koja putuje vlaknom mogu drastično smanjiti, sa 1000
db/km na manje od 20 db/km.