Carinski sistem

Slobodna spoljnotrgovinska razmena dovodi do najefikasnije upotrebe resursa i maksimalizacije svetske proizvodnje. Temeljna pretpostavka ovoj tvrdnji je tržište potpune konkurencije u svakoj zemlji i u svetskoj razmeni. Međutim, postojanje nesavršenosti tržišta onemogućuje slobodnu spoljnotrgovinsku razmenu u njenoj nameni. Da bi se u uslovima nesavršenosti tržišta postigla optimalna alokacija resursa, merama ekonomske politike interveniše se na domaćem ili međunarodnom tržištu. To znači da se nesavršenosti tržišta koje onemogućuju izjednačavanje tržišnih cena s društvenim graničnim stopama supstitucije ili transformacije koriguju porezima ili subvencijama (ili njihovom kombinacijom) da bi se postiglo izjednačavanje graničnih stopa supstitucije i transformacije. Carine su jedan od instrumenata tog izjednačavanja.
Carine su oblik posebnog poreza koji se obračunava i naplaćuje kad roba, na koju se plaća carina, prelazi carinsku granicu. Carinu plaćaju svi koji uvoze robu koja se carini. To znači da je ona državni prihod, a ujedno je i sredstvo zaštite domaće privrede od inostrane konkurencije.
Carine se kao posredan fiskalni oblik javljaju još u najranije doba. Bile su značajne kao izvor fiskalnih prihoda u starom i srednjem veku. One su jedan od oblika posrednih poreza, koji se ubire prilikom prelaza (određene) robe preko državne odnosno carinske granice. Prilikom plaćanja carina do punog izražaja dolazi mehanizam prevaljivanja, o čijem uspehu ili neuspehu i zavisi ocena o tome da li je plaćeni iznos samo nominalno (formalno) carina, ilijeto on i stvarno.