John Cage i Noise Music

John Cage, poznat među svojim odanim sljedbenicima kao “otac noise muzike”. Ironično je da je ovaj postmoderni “kompozitor” najpoznatiji po svom djelu 4’33”, koje je zapravo, ništa više nego četiri minute i tridesettri sekunde tišine! Paul Hegarty tvrdi da je riječ o djelu Johna Cagea 4’33 “, u kojoj publika sjedi kroz četiri i pol minute tišine “(Cage 1973), predstavlja početak “Noise Music” pojave u muzici.

Prema Hegarty-u “Noise music”, kao i sa 4’33”, predstavlja muziku sastavljena od slučajnih zvukova koji savršeno predstavljaju napetost između poželjnog zvuka (ispravno odsviranih muzičkih tonova) i nepoželjne “buke” koji čine Noise muziku od Erik Satie do Glennu Branca.
U estetskom smislu, kategorija „zvuka“ često se dijeli na dva pojma: „buka“ (noise), koja je kaotična, nepoznata i uvredljiva, i „muzika“, koja je skladna, rezonantna i božanska. John Cage nije bio prvi, ni posljednji kompozitor koji je kritički ispitivao i kršio granice muzike.

U skladu s tradicionalnom muzičkom historijom, Cageovi stavovi o muzici i buci mogu se postaviti na kraju dugog niza zbivanja u historiji muzike. Spominju se dva imena koja su utjecala na Cageove ideje. Futurist Luigi Russolo (1855.-1947.) bio je jedan od prvih kompozitora 20. stoljeća koji je pokušao emancipirati buku, zbog čega se može smatrati prethodnikom Cagea. Futurist Luigi Russolo bio je jedan od prvih umjetnika na početku 20. stoljeća koji je postavio institucionaliziranu podjelu između muzike i buke. Russolo uglavnom koristi pojam “zvukovi” umjesto “muzike”. Russoloovi eseji o modernoj muzici okreću se oko glavne izjave svog eseja iz 1913. God. ” L’Arte dei Rumori”, “Moramo izaći iz ovog ograničenog kruga zvukova i priznati postojanje beskonačne raznolikosti zvukova’ (Russolo, str. 25). Njegovo glavno i jednostavno pitanje je: “Ako je muzika zvuk, zašto muzika ne priznaje sve mogućnosti koje zvuk ima da pruži?”