Upravljanje depozitnim potencijalom poslovnih banka u SR Jugoslaviji

Depozitni izvori predstavljaju “the main stone” finansijskog potencijala poslovnih banaka. Najstariji su izvor bankarskih sredstava, čije korene srećemo još u starom Rimu i antičkoj Grčkoj. Sa razvojem bankarske delatnosti, razvijala se i usložnjavala i ova bankarska kategorija. Tradicionalno, definišu se kao sredstva nebankarskih sektora na računima banaka koja je banka dužna da isplati odnosno transferiše po nalogu depozitara bez uslovljavanja. U suštini, predstavljaju specifičnu vrstu kredita datog banci. Na većinu depozita plaća se određena naknada (to proizilazi iz kreditnog karaktera depozita) u bankarstvu tradicionalno poznata kao pasivna kamatna stopa. Prirodno je da je ona niža od aktivne kamatne stope, jer na njihovoj razlici, banka, upravo i stiče prihod. Veličina margine u stabilnim finansijskim prelikama iznosi: “Banke isplaćuju kamatu depozitarima u visini depozitne kamatne stope koja je niža od bazične kamatne stope – obično od 2 do 4% i teži, takodje, da prati njene fluktuacije”. Iako se često ističe kao jedan od instrumenata konkurencije između banaka ona to najčešće nije: “Iako se, teorijski, banke mogu takmičiti u pogledu visine kamatnih stopa, u praksi njihove stope teže da, blisko, prate jedna drugu”.