Renesansna arhitektura

U ovom seminarskom radu će se obraditi period renesansne arhitekture. Riječ „renesansa“ znači obnova ili ponovo rađanje, a kao novi stilski oblik nastaje u Firenci krajem 14. i početkom 15. stoljeća. Arhitekti su proučavali antičku rimsku arhitekturu, pa se karakteristike antike mogu prepoznati na motivima i arhitektonskim elementima – liberalna upotreba dorskih, jonskih i korintskih redova. Arhitektura tokom renesansne je bila usko povezana s urbanističkim planiranjem i širenjem ideja, zahvaljujući novoj tehnici štampanja. QUATTROCENTO iz 15. stoljeća postao je predmet rasprave, kao što je Albertijevo djelo „Deset knjiga o arhitekturi“, štampani prijevodi spisa Vitruvija.

Važan dio činile su skulpture i zidno slikarstvo. Neki od najboljih kipara, poput Michelangela i starih majstora (Rafael) postali su izvrsni arhitekti. Također antički uzori potaknuli su arhitekte na istraživanje proporcije. Većina arhitektonskih projekata uključivala je katedrale, bazilike, crkve, kapele, hramove, ali pored toga, renesansni arhitekti su projektirali i palače, vile, biblioteke, bolnice, fontane i mostove.

Poznate renesansne građevine i konstrukcije bile su: kupola firentinske katedrale, crkva San Lorenzo Brunelleschija, Palazzo Medici Riccardi, Palazzo Rucellai od Albertija, crkva Santa Maria delle Carceri, Tempietto di San Pietro in Montorio od Bramantea, bazilika Sv. Petra.