Postupci carinjenja prijavljene robe građana

Carinjenje robe, kao najvažniji institut carinskog sistema, predstavlja samu suštinu carinskog postupka. Da bi se tačno regulisali odnosi podnosioca carinske deklaracije kao stranke u postupku i carinarnice kao organa koji sprovodi postupak, odgovarajućim odredbama Carinskog zakona i pratećim propisima donetim na osnovu tog Zakona definisane su faze postupka carinjenja i detaljno propisan i razrađen redosled radnji, obaveza i prava učesnika u carinskom postupku.

U carinskom postupku utvrđuju se sve relevantne činjenice od značaja za pravilnu primenu čitavog niza instrumenata carinskog, spoljnotrgovinskog, deviznog i poreskog sistema.
Otuda, zbog značaja ovog pitanja carinsko zakonodavstvo materiji carinjenja robe posvetilo je dosta pažnje i prostora sa precizno određenim pravilima postupanja.

“Carinarnicu kod koje će se obaviti postupak carinjenja po pravilu bira sama stranka. Dakle, u tom postupku Zakon nije odredio mesnu, već samo stvarnu nadležnost. Izbor mesne nadležnosti od strane podnosioca carinske deklaracije logičan je i nužan, jer omogućava da se izvrši izbor mesta carinjenja u zavisnosti od pravca kretanja robe i njene destinacije. Na taj način se troškovi nastali u vezi sa dopremom robe, usputnim zadržavanjem robe, problemi u vezi sa prihvatom robe i eventualne druge neracionalnosti u postupku carinjenja, svode na najmanju moguću meru. Mreža carinarnica i njenih operativnih organizacionih jedinica (carinskih ispostava, referata) prati ovakvu logiku.”

U nastojanju da postupak carinjenja robe učini što efikasnijim, carinska regulativa ovog postupka ide i dalje, pa tako predviđa da, na zahtev podnosioca deklaracije, carinarnica može odobriti da se carinjenje robe koja se uvozi ili izvozi izvrši van mesta, odnosno prostorija i prostora u kojima carinarnica redovno vrši carinjenje robe, uz naplatu određenih troškova takvog angažovanja carinarnice.
t