O prirodi teorije prevodjenja

Prevođenje je zamjenjivanje tekstualnog materijala u jednom jeziku (izvornom) ekvivalentnim tekstualnim materijalom u nekom drugom jeziku. Pod lingvističkim pristupom prevođenja se smatra uspostavljanje ekvivalencije između lingvističkih izražajnih sredstava dva jezika. Uspostavljanje odnosa ekvivalentnosti između izražajnih sredstava dva jezika nalazi se u osnovi svih lingvističkih pristupa prevođenju, bez obzira na detalje njihovih međusobnih razlika. Svi oni kao osnovu uzimaju tekst i svu pažnju obraćaju na izražajna sredstva koja semogu smatrati ekvivalentima u izvornom jeziku.
Neki smatraju prevođenje za nauku. Glavne odlike nauke su preciznost i predvidljivost. Naukom možemo zvati samo ono što ima naučna pravila koja su stalno primjenjiva. Takva pravila su toliko fiksna i precizna, pa se mogu smatrati zakonima. Važno je naglasiti i da neke nauke, pogotovo društvene, ne mogu desegnuti stoprocentnu preciznost i predvidljivost. Zato svaka teorija koja se pojavi, mora proći niz konfirmativnih istraživanja kako bi se smatrala validnom. Prevodilaštvo se koristi naučnim podacima, većinom preuzetih iz lingvistike (sociolingvistika, semantika). Takođe, nedavno se prevodilaštvo počelo kombinovati sa kompjuterskim naukama, stvarajući mašine prevodioce. Ali samo prevođenje nije nauka. Iako se prevodioci koriste teorijama i naučnim podacima, to rade na slobodan, kreativan i ličan način. Ponekad postoji više rješenja za „prevodilački problem“, a maštovitim prevodiocima čak polazi za rukom da nađu novo rješenje na licu mjesta. Neki prevodilački problemi mogu biti slični, ali je nemoguće razviti formulu koja bi se mogla primijeniti na svaki prevod. Razlog leži u različitosti jezika kao i u kulturološkim razlikama i kontekstima koji se provlače kroz riječi i fraze.
Mnogi su, ipak, mišljenja da je prevođenje vid umjestosti. Kao i sa naukom, prevođenje ima mnogo toga zajedničkog s umjetnošću. Ponekad postaje zavisno od intuicije prevodioca.