Ljudksa prava

POJAM I PRIRODA LJUDSKIH PRAVA
Ljudska prava najčešče se definišu kao ona prava koje ljudsko biće ima samim tim što je ljudsko biće, dakle nezavisno od volje države. Poznato je da u svakoj državi postoji skup
pravnih pravila donijetih od strane najčešće zakonodavnih organa, po kojima se svi koji se nalaze pod jurusdikcijom te države, moraju vladati. Skup takvih pravila naziva se objektivno pravo. Da bi se izbjegla veza između subjektivnih prava koja počivaju na objektivnom pravu koja im ta prava i garantuje, rodila se ideja ljudskih prava. Postoje neka prava pojedinaca, bez obzira na ustave i zakone neke države, koje one moraju garantovati svakome ljudskom biću. Svim subjektivnim pravima je zajedničko da ona potiču od države, od njenog zakonodavca, i da ta prava zavise od volje konkretne države. Ljudska prava potiču iz normativnog poretka koji je iznad države i država ih mora poštovati, bez obzira na to da li ih je prihvatila izričito. Ona su osobeni tip prirodnih prava, budući da se izvode iz prirodnog stanja. Ona su izvorna, sveopšta i neotuđiva. Najveći broj ljudskih prava je usmjeren isključivo prema državi. Tim
pravima pojedinca, država se ograničava, zahtijeva se njeno nemiješanje, odnosno čak i konkretno djelovanje da bi se ta prava obezbijedila. Najtipičniji primjeri tih zahtjeva da se država uzdržava i nemiješa jesu slobode:

• slobode misli;
• slobode vjeroispovijesti;
• sloboda mirnog okupljanja;
• sloboda izražavanja, itd. Država ovim slučajevima, ne samo da ne smije da sputava ljude u ostvarivanju ovih sloboda, nego mora konkretno da djeluje (npr. da obezbjeđuje demonstracije odgovarajućim brojem policajaca ili da finansira neke medije, kako bi se obezbijedilo pravo na slobodu izražavanja). Država je obavezna da svakom pod njezinom jurusdikcijom obezbijedi život dostojan ljudskog bića, minimum prihoda, te da obezbijedi bar osnovno školovanje.