Karl Orf

Orf Karl (Carl Orff) studirao je na Muzičkoj akademiji u Minhenu, a zatim radio kao dirigent u Minhenu, Manhajmu i Darmštatu. Od 1919 godine u Minhenu je poznat kao kompozitor i pedagog. U ovom gradu je zajedno sa Doroteom Ginter 1924. osnovao školu za gimnastiku, muziku i ples. U nastojanju da kod dece razvije želju za muziciranjem služio se posebnim dečijim instrumentarijem. (tzv. Orfov instrumentarij) (Marinković, 1997).
Tvorac je široko prihvaćenog sistema muzičkog vaspitanja koji se delimično primenjuje i izučava i kod nas. Kao kompozitor u početku se ogledao u najrazličitijim žanrovima vokalne i instrumentalne muzike, ali je pun uspeh postigao tek u teatru. Napisao je preko 13 repertoarskih scenskih dela i veći broj raznih vokalnih i instrumentalnih kompozicija od kojih se važnijim smatraju: trilogija scenskih kantata Trijumfi (Carmina burana, Catuli carmina, Trijumf Afrodite) i opere Mudra devojka (Die Kluge) i Mesec.

Do sopstvenog izraza došao je 1957. u scenskoj kantati Carmina burana (Buranske pesme), pisanoj na osnovu profanih srednjevekovnih tekstova nađenih u manastiru po kojem je dobila ime. Koristeći se ne. U SNP su na repertoaru bila dva Orfova dela: scenska kantata Karmina burana i opera Mudra devojka.

1. Karl Orf – muzika za decu

Karl Orf kao mladić, dobio je na poklon interesantan, a vrlo jednostavan instrument iz Afrike. Bio je to ručno napravljen ksilofon od drveta. Instrument je imao dvanaest drvenih ploča koje su poređane jedna do druge, položene na šuplju drvenu kutiju (kao rezonator). Svaka pločica proizvodila je drugi ton, a instrument se odlikovao prelepim zvukom.
Kasnije, Karl Orf se upoznao i sa melodijskim udaračkim instrumentima sa pločicama Indonezijskog porekla pod nazivom Gamelon. Karakterističnost i posebnost ovih instrumenata navela ga je da počne da razvija i unapređuje instrumente koji će biti pristupačni deci. Pedagoškim radom počinje da se bavi 1919 godine, da bi 1924 godine , Karl Orf i njegova žena Doroti Gunter osnovali školu za gimnastiku, muziku i ples u Minhenu. Ova škola bila je karakteristična po tome što su predavači stalno istraživali nove metode i otkrivali nove veze između pokreta i muzike. Svoja zapažanja, Orf je izneo u pet knjiga pod nazivom „Das Schulwork”. To je kapitalno delo za muzički razvoj dece u kome Orf stavlja akcenat na pokret, reči i muzike, povezujući svest o prošlosti s današljim stremljenjima.
Orf je koristio široki spektar instrumenata prilagođenih dečijim mogućnostima, uključujući i instrumente iz porodice blok-flauta i metalofona. Još jedno njegovo muzičko-pedagoško delo je “Muzik für Kinder”. U njemu Orf ima za cilj razvijanje dečije muzikalnosti i ljubavi prema muzici, a sve to kroz pevanje i sviranje dečije i narodne pesme, kroz pentatoniku, stare načine, dur i mol (Marinković, 1997).

Kao i kod klasičnih instrumenata, podela Orfovog instrumentarija vrši se, prema zvuku, na ritmičke i melodijske.