Zaštita resursa u saobraćaju

U ekološkom smislu spoljašnju sredinu treba svatiti kao prostorno funkcionalni sadržaj u kome se nalazi živo biće. Spoljašnja sredina svakog živog bića uključuje neki prostor (vazduh, zemljište, vodu). U tom prostoru djeluju materijalni i energetski uticaji živih bića što predstavlja spoljašnje faktore. Prema tome spoljašnja sredina uključuje spoljašnje ili ekološke faktore (svjetlost, vodu, vlažnost, temperaturu, hranu, hemijski sastav vazduha, vatru, strujanje vazduha i dr.). Sve ove ekološke faktore karakteriše promjenjivost u prostoru i vremenu te zajedničko i istovremeno djelovanje (kompleks faktora) na živa bića. One reaguju prilagođavanjem na postojeće uslove života. Zaštita životne sredine je skup aktivnosti i mjera za spriječavanje opasnosti za životnu sredinu, nastanka šteta ili onečišćavanja životne sredine, smanivanja ili otklanjanja šteta nanesenih životnoj sredini te povratka životne sredine prije nastanka štete. Životna sredina kao optimalna sinteza ekoloških uslova života prostorno je ograničena te je stoga veoma osjetljiva na prirodne i čovjekove uticaje. Vidljive su značajne ekološke promjene u životnoj sredini koje se manifestuju kroz promjene kvaliteta životnih komponenti u prirodi i efekata na biodiverzitet i zdravlje ljudi. Svaki poremećaj količine određenih hemijskih ili bioloških tvari ili fizikalnih osobina od prirodnih vrijednosti a koja se može određenim hemijskim, fizikalnim ili biološkim putem vratiti u prvobitno stanje naziva se onečišćenje dok zagađenje predstavlja trajan oblik promjene sastava i osobina životne sredine. Onečišćenja su rezultat prije svega ljudske aktivnosti. Onečišćeni mogu biti zrak, voda i obradivo zemljište. Kroz historiju ljudska aktivnost nije značajno uticala na životnu sredinu sve do razvoja industrije. Prve promjene koje je čovjek izazvao su nastale usljed fizičke aktivnosti, fizioloških potreba. No razvojem i stvaranjem društvenih zajednica počinje nagli uticaj na životnu sredinu. Tako u prvobitnim gradovima i naseljima dolazi do biološkog i bio – hemijskog onečišćenja što je dovodilo do epidemija zaraznih bolesti. Razvojem industrije i upotrebom ugljena u proizvodnji energije u 18 stoljeću dolazi do povećanja ispuštanja ugljičnih i sumpornih oksida. Novi val onečišćenja dolazi upotrebom nafte i naftnih derivata. Razvojem hemije i primjenom hemijskih tvari u industriji krajem 19 i kroz 20 stoljeće raste doprinos i drugih štetnih tvari u onečišćenju životne sredine. Interes o zaštiti životne sredine kroz historiju je bio mali i svodio se na sporadične slučajeve. Tokom industrijalizacije želja za profitom je bila iznad svijesti o potrebi očuvanja životne sredine. Prvi koraci iIi ekološko osvješćivanje dolaze tek poslije 1945. godine i to nakon što se zapaža da se broj bolesnih od određenih bolesti znatno povećava u industrijskim centrima. U tome su prednjačile pojedine zemlje sa velikim centrima onečišćenja kao što su Njemačka, Velika Britanija i Švedska.