Struktura i organizacija hardvera

Uvod
Računar je složeni uređaj koji služi za izvršavanje matematičkih ili kontrolnih operacija koje se mogu izraziti u numeričkom ili logičkom obliku. Računari su sastavljeni od komponenata koje obavljaju jednostavnije, jasno određene funkcije. Kompleksna interakcija tih komponenata rezultira sposobnošću računara da obrađuje informacije.
S obzirom da postoji čitav niz uređaja i jedinica različite namene, koje čine hardver, to se i njohov međusobno povezivanje ostvaruje posebnim sistemima veza, tj.kmponentama koje nazivamo „interfejs“. Osnovni zadatak interfejsa je u omogućavanju hardverske i softverske kompatibilnosti centralne i i ulazno-izlaznih jedinica kompjuterskog sistema.
Iako se tehnologija izrade računara značajno izmenila od vremena prvih elektronskih modela sagrađenih u četrdesetim godinama XX vijeka, još uvek je većina današnjih rešenja zasnovano na von Neummanovoj arhitekturi. Ta arhitektura podrazumeva računar kao sklop sastavljen od četiri glavna dela: ALU (Arithmetic and Logic Unit) Aritmetičko-logička jedinica, kontrolna jedinica, memorija i I/O (Input and output) ulazni i izlazni sklopovi. Ovi delovi su međusobno povezani mnoštvom žica – “bus”; magistrala/sabirnica. Svi su obično pogonjeni vremenskim uređajem (tajmer, sat, generator takta), mada i drugi “događaji” mogu pogoniti kontrolne sklopove.
U okviru glavne memorije možemo razlikovati pet osnovnih područja: područje u kojem se nalaze instrukcije programa koji se trenutno izvršava; područje rezervisano za operativni sestem kojim se upravlja radom računarskog sistema; ulazno područje koje služi za prihvatanje podataka poslatih iz periferne memorije ili iz uređaja za zahvatanje i primarnu obradu podataka; izlazno područje koje služi za prihvatanje I memorisanje podataka koji su rezultat obrade; radno područje, u kom se nalaze međurezultati i izlazni rezultati.

Glavna memorija
U glavnoj memoriji se nalaze podaci i informacije koji  se neposredno obrađuju, tj.koji su nam potrebni upravo u tom trenutku. Pored memorisanja i obrade podataka kao osnovnog, ostali zadaci glavne memorije su i sledeće:

• preuzimanje podataka sa ulazno-izlaznih jedinica i njohov prenos u odgovarajuće područje;
• preuzimanje programskih instrukcija i njohov prenos u odgovarajuće područje glavne memorije;
• organizacija memorisanja međurezultata-pomoćnih podtaka, tabela, konstanti i sl.

Glavna memorija organizovana je kao skup lokacija za memorisanje, pri čemu svaka lokacija ima svoju adresu. Najčešći postupak je takav da adresa predstavlja redni broj lokacije. U jednoj lokaciji može biti memorisan jedan ili više znakova, a što zavisi od organizacije podataka i organizacije same glavne memorije.
Lokacija čini odgovarajući skup bita (8-64), kao osnovnih memorijskih ćelija koji nazivamo mašinska reč. Čitava glavna memorija je prema tome skup mašinskih reči od kojih svaka ima svoju adresu.
U okviru glavne memorije možemo razlikovati pet osnovnih područja: područje u kojem se nalaze instrukcije programa koji se trenutno izvršava; područje rezervisano za operativni sestem kojim se upravlja radom računarskog sistema; ulazno područje koje služi za prihvatanje podataka poslatih iz periferne memorije ili iz uređaja za zahvatanje i primarnu obradu podataka; izlazno područje koje služi za prihvatanje I memorisanje podataka koji su rezultat obrade; radno područje, u kom se nalaze međurezultati i izlazni rezultati.
Glavnu operativnu memoriju čunu ROM i RAM memorija.