Analiza Poulencove sonate za flautu i klavir

Tretman neoklasičnog sonatnog oblika i muzičko-stilskih elemenata kompozicije Francis Poulenca Sonata za flautu i klavir, I stav
„Osnovne odlike neoklasicizma se mogu predstaviti jednom rečenicom: povratak klasičkoj organizaciji tonskog materijala. Pod terminom klasička misli se na prošlost koja u stilskom može biti bilo koja ranija stilska epoha, od renesanse do romantizma. Na taj način termin neoklasicizam se definira kao povratak klasičkoj organizaciji materijala u svim tonskim parametrima.“
Neoklasicizam je predstavljao istaknuti dio zapadne muzike između dva svjetska rata, vrijeme kada su stabilnost i tradicija uglavnom bili više vrednovani od eksperimentiranja i avangardnih pogleda. Neoklasicizam raste iz primitivizma i predstavlja reakciju na novi impresionizam i ekspresionizam i pretjeranost kasnog romantizma koji je i dalje bio aktivan. Teži ka apsolutnoj muzici, svjesno zasnovana na tradiciji baroknog i klasičnog perioda. Neoklasična muzika se odnosi na muziku koja je pokušala da vrati estetske propise vezane sa široko definisanim konceptom “klasicizma”, odnosno reda, ravnoteže, jasnoće, ekonomičnosti, i emotivnog ograničenja.
Glavne karakteristike ovog perioda jesu ravnoteža, objektivnost, ekonomičnost i jasnoća. Uprkos očiglednoj namjeri parodije na klasički muzički period, sa čestim muzičkim citatima, neoklasička muzika i dalje zvuči svježa i nova, nikad se ne oslanja na identičnu mimiku ranijih stilova.