Teorije distribucije

U ovom radu koji se  odnosi se na Teorijske distribucije, objašnjeni su najprije dati osnovni pojmovi vjerovatnoće, a zatim najčešće korišćene prekidne i neprekidne teorijske distribucije.

Distribucije koje su formirane grupisanjem opažanja ili elemenata skupa prema nekom obelježju su empirijske (originalne, opažene) distribucije. Nasuprot empirijskim distribucijama postoje distribucije koje se mogu očekivati u skladu s iskustvom ili na osnovu nekih pretpostavki to su teorijske distribucije.

Pojmu obilježja kod empiriskih distribucija odgovara pojam slučajna promjenljiva kod teorijskih distribucija. Određivanju relativnih frekvencija kod empirijskih distribucija frekvencija prethodi prebrojavanje opseviranih vrijednosti obilježja tj. određivanje apsolutnih frekvencija.

 Pojmu relativna frekvencija kod teorijskih distribucija odgovara pojam vjerovatnoća. Vjerovatnoće se izračunavaju kao određene funkcije vrednosti slučajne promjenljive. Svaka teorijska distribucija ima svoj zakon vjerovatnoće po kom su distribuirane vrijednosti slučajne varijable X. Osim funkcije vjerovatnoće, teorijske distribucije imaju: funkciju raspodele, matematičko očekivanje, varijansu, koeficijent asimetrije i koeficijent spljoštenosti.

Teorijske distribucije se dijele na one za diskretne i kontinuirane promjenljive. U distribucije za diskretne promjenljive ubrajamo :Binomnu i Poissonova, a za kontinuirane promjenljive: Normalna(Gaussova), Studentova, F-distribucija, χ²-distribucija.Osnovna karakteristika svih teorijskih distribucija je u tome , što se na njima bazira svako statističko zaključivanje.