Verska propaganda – esej

Na početku bi trebalo istaći da je jedan od bitnih agenasa, koji su doprineli razvoju komuniciranja, sa lokalnog na međunarodni nivo bile između ostalih i verske organizacije. One su na samom početku svog razvoja iskazale pretenzije da „zagospodare“ velikim delovima sveta, a jedan od bitnih činilaca u tom nastojanju bilo je upravo komuniciranje tj. propagandna aktivnost (npr. hrišćanstvo se upravo najviše širilo zahvaljujući usmenim propovedima, ubeđivačkom snagom ljudi koji su propovedali i privlačnošću njihovih ideja). Uostalom katoličkoj crkvi pripada i autorstvo na samim terminom propaganda koje korene veže još za 17. vek, pod papom Grgurom XV za vreme reformacije kao odgovor katoličke crkve na težnje protestanata. Prvi pisani trag koji sadrži ovaj izraz je Sacra congragatio de propaganda fide iz 1622. godine.
Svaka religija ima dakle svoje propagandno dejstvo. Neke od njih su nasilne u širenju svojih ideja (širenje religije putem „mača i ognja“) neke naprotiv to najstrožije zabranjuju (budizam npr.), zavisno od toga ko je vođa religije ili zavisno od grupe u kojoj je određena vera zastupljena. Navodi se takođe da je u interesu svake religije da pridobije veći broj pristalica (upravo jer im to predstavlja meru moći i svetskog uticaja), pa prema tome one stalno deluju između straha od gubitka vernika i želje da ih pridobiju što uspešnije. Iz tih razloga načini pridobijanja pristalica su raznovrsni.