Aerozagađenje

Aerozagađenje nema svoju jasnu definiciju. Četiri su osnovne komponente vazduha: azot 78,08%, kiseonik 20,94%, argon 0,934% i promenljiva koncetracija vodene pare. U grupi onih koji su izraženi u ppm najzastupljeniji je ugljen-dioksid sa 360 ppm, ali sa tendencijom porasta (efekat staklene bašte). Industrijska era započeta industrijskom revolucijom konstantno narušava odnos kiseonika i ugljen-dioksida u korist poslednjeg. Sve ovo se dešava u delu koji je za naš život najznačajniji – troposferi. Ona se prostire nekih 15 km iznad površine Zemlje i ono što je bitno za zagađenje jeste da se supstance u ovom sloju mogu isprati nazad na Zemlju, kao i da ona profiliše klimu i vreme. Kao zaključak možemo da izvedemo –zagađenje predstavlja prisustvo gasova, hemijskih susptanci ili čestica koji nisu prirodni sastojci vazduha, ali mnogo realnija definicija bi bila potenciranje na koncetraciji stranih komponenti koja štetno utiče na zdravlje ljudi, bioloških sistema i ekonomije.
Posledice koje se odražavaju na zagađivanje atmosfere predstavljaju čitavu paletu efekata: promena svetlosnog režima i smanjenje Sunčeve energije za oko 20% u naseljima i smanjenje vidljivosti do 70%; promene koje menjaju mikroklimu gradova: niža vlažnost vazduha, veća oblačnost, smanjena brzina vetra. Globalni problem: destrukcija ozonskog sloja. Sloj ozona na visini od 27 km apsorbuje najštetniji deo UV zračenja. Prva oštećenja su primenjena na severnoj hemisferi u projekciji Severnog pola, a najštetniji agens je grupa freona. Montrealskom deklaracijom 1987. ograničena je i zabranjena njihova upotreba sa idejom da se do 2045. potpuno izbace. Skok ugljen-dioksida, hlora i azot-oksida doveo je i do fenomena „staklenika“ i skoka temperature u prizemnim slojevima. Najvažnije posledice ovog fenomena su klimatske promene i porast nivoa okeana i mora.