Akutne komplikacije dijabetesa

Uvod

Diabetes mellitus (šećerna bolest) je poremećaj u kom je nivo glukoze (jednostavnog šećera) u krvi nenormalno visok, jer tijelo ne otpušta ili ne koristi inzulin na odgovarajući način.
Doktori često koriste puni naziv dijabetes melitus radije nego dijabetes sam, kako bi razdvojili taj poremećaj od dijabetesa insipidusa, relativno rijetke bolesti.
Nivo krvnoga šećera (glukoze) različit je tokom dana, povisuju se nakon jela, a unutar 2 sata vraća se na normalu. Nivo krvnog šećera je normalan kad se kreće između 3,43-6,1 mmol/L krvi ujutro nakon posta tokom noći. Obično je niži od 12,2-14,4 mmol/L 2 sata nakon jedenja ili pijenja tekućina koje sadrže šećer ili druge ugljikohidrate. Normalan nivo je sklon laganom, ali stalnom povisivanju nakon 50-te godine, naročito u ljudi koji mnogo sjede.
Inzulin, hormon koji luči gušterača, je prva tvar odgovorna za održavanje odgovarajućeg nivoa krvnog šećera. Inzulin omogućuje glukozi da pređe u stanice tako da one mogu proizvesti energiju ili glukozu pohraniti dok nije potrebna. Porast nivoa krvnog šećera nakon jedenja ili pijenja potiče gušteraču da proizvodi inzulin sprječavajući tako veći porast nivoa šećera u krvi i uzrokujući postepeno njegovo padanje. Budući da mišići upotrebljavaju glukozu za stvaranje energije, nivo šećera u krvi može padati i tokom fizičke aktivnosti

Definicija diabetes mellitusa

Diabetes mellitus (DM), poznatiji kao dijabetes ili šećerna bolest, naziv je za grupu metaboličkih bolesti kojima je zajednički simptom hiperglikemija – visoka razina glukoze (šećera) u krvi.

¨Diabetes mellitus je sindrom u kome postoji sistemski poremećaj metabolizma ugljenih hidrata, masti i protein zbog apsolutnog ili relativnog nedostatka biološki aktivnog inzulina a sa posljedičnom hiperglikemijom koja dovodi do pojave hroničnih komplikacija na malim i velikim krvnim žilama, živcima te bazalnim membranama različitih tkiva.¨

DIJAGNOZA I KLASIFIKACIJA DIJABETESA
Dijagnoza
Prema poslednjim važećim preporukama SZO i IDF za 2006 god, određivanje glikemije iz venskog uzorka plazme i dalje ostaje osnova testiranja glukozne tolerancije i treba da bude standardni metod za određivanje i saopštavanje nalaza.

Preporuke:
1. Prema preporukama SZO, OGTT je potrebno primeniti kod osoba sa glikemijom našte između 6.1–6.9 mmol/l radi određivanja stanja glukozne tolerancije. (A, I)