Krivično pravo

1. POJAM I PREDMET KRIVIÉNOG DELA
Krivično pravo je sistem pravnih propisa kojima se odeređuju krivična dela i sankcije. Zakoni koji sadrže krivičnopravne norme nazivaju se zakoni ili zakonik. Cilj krivičnog prava je zaštita društvenih dobara od društveno opasnih ponašanja. Za razliku od ostalih grana prava jedini pravni akt za opisivanje krivčnopravnih normi je zakon. Krivične sankcije nisu jedino sredstvo za zaštitu društvenih dobara. Osim represivnih mera, koji se primenjuju za več učinjena krivična dela, postoje i preventivne mere čiji cilj je da spreči izvršenje krivičnih dela. U teoriji krivičnog prava, polazeći od tradicijonalne podele prava u objektivnom i subjektivnom smislu to bi moglo biti krivično pravo u subjektivnom smislu. Ono se može podeliti na opšti i posebni deo. Opšti deo koji sadrži  odredbe koje se primenjuju za sva krivična delai posebne koje se primenjuju na pojedina krivična dela. Krivično pravo u subjektivnom smislu je pravo kažnjavanja koje pripada državi. Krivično pravna nauka za izučavanje uglavnom ima dva pravna fenomena, krivično delo i kazna. Oba ova pojma su odrećena u materijalnom i formalnom smislu. Formalni deo je više izučavan. U krivičnopravnoj nauci oba ova pojma pokazuju kako su regulisana pozitivnim važećim zakonodavstvom i zato krivično pravo spada u pozitivnu pravnu granu prava. U cilju što boljeg odrećivanja on koristi različite pravne pojmove i institute.

2. IZVORI KRIVIČNOG PRAVA
Izvori krivičnog prava su međunarodni i nacijonalni izvori. Međunarodni izvori su prosredni izvori krivičnog prava. Međutim međunarogni ugovori u oblasti krivičnopravne materije samo izuzetno dolaze u obzir je nisu dovoljno precizni. Multilateralni međunarodni izvori su konvencija o sprečavanju u kažnjavanju zločina genocida, Ženska konvencija o zaštiti žrtava rata, itd. Nacijonalni izvori su Ustav. Ustav kao najviši akt jedne države sadrži dve odredbe značajne za krivično pravo. Prve su one koje krivičnopravne principe dižu na rang ustavnopravnih principa, a druge su one koje su nezaobilazne za opisivanje pojedinih krivičnih dela. Zakoni su glavni izvori našeg krivičnog prava. Njih možemo podeliti na opšte i poseben. Opšte su one koje sadrže odredbe koje se primenjuju na sva krivična dela i na svakog učinioca krivičnog dela. Posebne su one koje sadrže odredbe koje se primenjuju na pojedina krivična dela.Podzakonski propisi su manjeg ranga i oni nemogu služiti za opisivanje pojedinih krivičnih dela, međutim mogu biti kao dobunski izvri kod određivanja takozvanih blanketnih krivičnih dela. Suska praksa ne predstavlja formalni izvor krivičnog prava. Teorija krivičnog prava isto ne predstavlja izvor krivičnog prava.

 
3. TUMAČENJE U KRIVIČNOM PRAVU
Postoji dve vrste shvatanja tumačenja. Prema prvom mogu se prekoračiti granice tumačenja, jer pun smisao zakona nemože do kraja biti određen tekstom. Prema drugom shvatanju tumačenje treba da bude uže, jer nebi bilo prikladno da postoji tumačenje koje bi prevazilazilo granice zakonskog teksta. Pored ovih podela postoji i podela tumačenja prema subjektima tumačenja: Autentično tumačenje koji dolazi od organa tvorca zakona. On obavezuje ne samo onog koji tumači već i onog koji upotrebljava pravo. Sudsko tumačenje koji nastaje prilikom rešavanja konkretnog slučaja. On odnosi na konkretan slučaj i ne obavezuje druge sudove prilikom rešavanja sličnog slučaja. Njeg donosi viši sud. Doktrinarno tumačenje koje dolazi iz teorije krivičnog prava. On se najčešče nalazi u knjigama i članovima. On nije obavezujući ali ima veliki uticaj. Jezičko tumačenje koji je najednostavniji oblik tumačenja koji se sastoji u bukvalnom odrećivanju takona, koji dolazi od sudije, koji dolazi do rešenja odrećivanjem jezičkog značenja zakonskog tela. Sistematsko tumačenje  koji se sastoji od pravnih normi, koji se uglavnom odnosi na isti predmet. Logičko tummačenje koje sadrži pravile logike. Postoji više vrste logičkog tumačenja. Pravilo da se ono što se odnosi na konkretan slučaj ne odnosi se i na ono što je tome suprotno. Pravilo zaključivanja od većeg ka manjem koji se sastoji u tome da se ono što se odnosi na veći slučaj odnosi i na manji slučaj, i pravilo zaključivanja od manjeg ka većem, koji se sastoji u tome da se ono što se odnosi na manji slučaj odnosi i na veći slučaj. Komparativno tumačenje koji nema veliki značaj ali može da se primenjuje kao dopunski izvor uz ostale metode tumačenja. Istorijsko tumačenje koje polazi od toga kako je zakon nastao i šta je zakonodavac sa stim hteo da postigne.