Terorizam

Dvadeseti vek, pored dostignuća koja se nesumnjivo mogu označiti kao napredak, ima niz različitih negativnih determinacija. S jedne strane, taj vek reprezentira vek znanstvenotehničkog i tehnološkog procesa, rapidnog razvoja industrijalizacije, informatizacije, promene u političkim ideologijama i paradigmama, ali i niz komponenti koje povrđuju čovekov jednodimenzionalan karakter.

U dobu napredne tehničke i tehnološke reprodukcije i u dobu tehnološkog totaliteta postaje mogućim govoriti o određenim društvenim fenomenima i delovanjima koji svoj najveći efekat postižu kako na razini ideološkog tako i na razini informacijsko-tehnološkog napretka i to zahvalјujući, između ostalog, činjenici na koju je šesdesetih godina 20. veka upozorio Marcuse.

Kao tehnološki univerzum, razvijeno industrijsko društvo je politički univerzum, posledni stepen u realizaciji specifičnog istorijskog projekta iskustva, transformacije i organizacije prirode kao pukog materijala podređivanja. U svom odvijanju projekat oblikuje sve rasuđivanje i akciju, intelektualnu i materijalnu kulturu. Kultura, politika i ekonomija se u medijumu tehnike stapaju u sveprisutan sistem koji guta, ili suzbija, sve alternative. Produktivnost i potencijal rasta ovog sistema stabiliziraju društvo i sadržavaju tehnički progres unutar strukture dominacije. Tehnološka racionalnost je postala politička racionalnost.

Terorizam danas doživlјava vrhunac i poprima zastrašujuće razmere kako na nacionalnom, tako i na međunarodnom planu, ugrožavajući demokratske postulate i bezbednost velikog broja država i stabilnost celokupnog međunarodnog poretka. Kao pojava, terorizam nije novijeg datuma ali pretnja koju nosi u sebi i distribuira je intenzivnija je nego ikada ranije – služi se strukturalnim smrtonosnim nasilјem da zastraši lјude kako bi proizveo sistematsku dominaciju i podređenost a, takođe, koristi se i kao instrument ekstremnog nasilnog protivlјenja strukturama dominacije i eksploatacije.