shvaćeno  u  smislu  „neposrednog  ili  posrednog  unošenja  u  okolinu  od  čovjeka  materija  ili
energije  koja  rezultira  štetnim  efektima  takve  prirode  da  ugrožava  ljudsko  zdravlje,  oštećuje
žive  izvore  i  ekosistem,  te  umanjuje  ljepotu  krajolika  i  druge  zakonite  upotrebe okoline“.Ove

aktivnosti obuhvataju:

➢

sprečavanje dodatnih, novih oblika zagađivanja,

➢

smanjenje postojećeg zagađivanja,

➢

očuvanje racionalne upotrebe prirode i njenih resursa.

Činjenica da zaštita okoline, shvaćena na ovaj način, podrazumijeva pozitivne i negativne

aktivnosti, riječ „očuvanje“, koja se široko koristi, čini ponešto preuskom i neprikladnom. Ona
se očigledno ne odnosi na smanjenje postojećeg zagađivanja. Kao takva, izražava rudimentarni

oblik ovog djela me

đunarodnog prava, primarno orijentisanog na sprječavanje daljeg

degradiranja okoline.

Kreća Milenko, Međunarodno javno pravo, Beograd 2012. god.

str. 690

IZVORI I RAZVOJ MEĐUNARODNOG PRAVA ZAŠTITE ŽIVOTNE SREDINE

Formalni izvori međunarodnog prava zaštite okoline su, u osnovi, izvori međunarodnog

prava

pobrojani u članu 38. Statuta Međunarodnog suda pravde. Shvatanja po kojima postoje

izvjesni specifični izvori međunarodnog prava zaštite okolineizražavaju neprihvatljivu logiku
postpozitivističke škole o međunarodnom pravu zaštite okoline kao samodovoljno

m pravu

(self-

contained regime) koji postoji nezavisno od opšteg međunarodnog prava.

O specifičnostima formalnih izvora međunarodnog prava zaštite okoline može se govoriti,

međutim u smislu značaja koji pojedini izvori međunarodnog prava imaju u formiranju

tog

prava, kao i specifičnim odlikama pojedinih izvora u tom pogledu.

Izgleda neposredno da međunarodni ugovor predstavlja, kao i u drugim novim oblastima

međunarodnog  prava,  predominantan  formalni  izvor  međunarodnog  prava  zaštite  okoline.
Dve su specifične odlike međunarodnih ugovora u ovoj oblasti: prvo, po pravilu to su okvirni
ili  kišobran  sporazumi  koji  sadrže  pre  opšte  standarde  i  principe  nego  pravna  pravila  sa
preciznim  normalnim  sadržajem,  i  drugo  snažno  su  u  svojim  odredbama  na  nalaze  egzaknih

nauka.

Doprinos običajnopravnih pravila međunarodnom pravu zaštite sredine je, bar zasad,

uglavnom u konstituisanju opštih, rukovodnih načela. Činjenica da su ugovorna pravila o
zaštiti sredine najvećim dijelom standardi koji se priznaju aneksima iz ugovora

i nacionalnim

pravom, ne isključuje, međutim, značajniju ulogu običaja pogotovo na reginalnom nivou.

„Meko pravo“ (soft law), uključujući i rezolucije nadležnih međunarodnih tijela i

organizacija, koje se često klasifikuje kao novi , specifični izvor međunarodnog prava zaštite
okoline, ustvari predstavlja izraz pravne svijesti i kao takvo, opšti rukovodni princip u
stvaranju pravnih pravila o zaštiti okoline kroz glavne formalne izvore međunarodnog prava.

Međunarodno pravo zaštite životne okoline

Problemi sa sadržajem

Problemi sa kupovinom i pristupom

Tehnički problemi

Kršenje pravila

Ostalo

Više u Pravo

Skripta ustav

Skripta Izvori radnog prava

Grčka u starom veku

Više u Zaštita životne sredine

Zbrinjavanje ambalaže kao otpad

Tretman industrijskih voda

Radiološka bezbednost pijaćih voda