Genocid u Ruandi

Politički aspekt genocida u Ruandi
Genocid 1994. godine nije rezultat plemenske mržnje. Nekoliko je faktora dovelo do stvaranja brutalne i dobro organizovane kampanje extremista Hutu protiv Tutsi, a to su politizacija etničkog identiteta tokom kolonijalnog perioda, stvarna prijetnja invazije Ruandskog Patriotskog fronta iz Ugande, i elita ekstremista koja je iskoristila trenutno stanje u sopstvene političke svrhe. Podjela stanovništva na Hutu, Tutsi i Twa je dobila potpuno novu emocionalno i veliko političko značenje, tokom i poslije kolonizacije od strane Belgije. Nakon Drugog svjetskog rata 1930te ona  je dobila Ruandu za koloniju, uveli su identifikacijske karte za svakog Ruanđana i tako učvrstili razlike između grupa. Koristili su sopstveni kriterij da odrede etničku pripadnost, mjerili su im lica tako da oni koji su više ličili na Evropljane nazivaju Tutsima koji će ujedno biti označeni kao superiorniji.

1962 godine Ruanda je dobila nezavisnost, Belgijanci su smatrali da većinsko stanovništvo treba da ima moć a to su bili Hutu. Pošto su godinama bili “u sjeni” pripadnika grupe Tutsi, Hutu su im, kada su došli na vlast ukinuli mogućnost visokog obrazovanja i dokidali druge privilegije.
Tokom ovog vremena i poslije smrti posljednjeg  kralja Tutsija koji je umro 1959-te godine, ubijanje Tutsija od strane Hutu je bilo rasprostranjeno, što je uzrokovalo bijeg Tutsija u susjedne zemlje. 1973. godine Juvenal Habyarimana, Hutu, je zabranio Tutsima koji su pobjegli da se vrate u Ruandu. Grupa mladih Tutsija koji su živjeli u izbjegličkim kampovima u Ugandi su se odlučili vratiti kući silom i oformili armiju,- Ruandski Patriotski front. Jedan pokušaj vojne kampanje iz 1990-te godine nije uspio, ali drugi pokušaj iz 1993. godine je dospio do glavnog grada Ruande, Kigali. Mirovni sporazumi nisu uspjeli. Hutu extremisti su organizovali lokalno stanovništvo u interahamwe („napasti zajedno”). Kontrolisali su radio stanice i tiskanje novina, označavali su Tutsije žoharima koje treba istrijebiti. Proklamovali su da to ubijanje ne bi bilo pogrešno jer je nedavna invazija Ruandskog Patriotskog fronta pokazivala da su nasilnički nastrojeni i da žele istrijebiti Hutu stanovništvo.

Hutu i Tutsi prema definiciji mnogih antropologa, uopće nisu pripadnici različitih etničkih grupa: koriste isti jezik, dijele iste običaje, imaju istu religiju, stupaju u mješane brakove, 25% Ruanđana vjeruju da imaju mješano porijeklo. Ruanda nije imala hiljadugodišnje historijsko iskustvo etničkog nasilja, iako je bilo slučajeva nasilja i masakara u dvadesetom stoljeću. Znali su ko je pripadnik koje grupe ali su uvijek živjeli u miru kao Ruanđani.
Historija Ruande nije uzrok genocida. Oportunističke političke vođe koje su imale moć i širili propagandu, manipulisali su historiju u laž i izmišljotinu o rasizmu.

Posotojale svu dvije vrste Ruanđana: oni koji su uzgajali stoku i oni koji su obrađivali zemljište. Tokom godina stoka je postala simbol imućnosti, i mnogi koji su vladali Ruandom su bili uzgajivači stoke. U kasnom18-tom stoljeću, pripadnici imućnijeg sloja su se nazvali Tutsi, svi ostali su se nazivali Hutu, ili sljedbenicima. Veoma mali broj ljudi koji su živjeli u šumama su bili poznati pod imenom Twa. To nisu bile različite etničke grupe, razlikovali su se prema profesijama, bilo je čak i moguće prelaziti iz Hutu u Tutsij. U 19-tom stoljeću je počeo dolazak Evropljana u Afriku. John Hanning Speke, istraživač Nila je postavio teoriju da Afrikanci koji su više sličili Evropljanima, oni koji su bili malo visočiji, ustvari, potomci King David-a, vjerovatno su bili potomci jednog davno izgubljenog izraelskog plemena. Izdvajajući njih od običnog Afrikanca „crnca“ istraživači su smatrali da su oni superiorniji, mnogo intelignetniji i sposobniji. (sam Johan nikada nije ni posjetio Ruandu). Ovo je bila takozvana „Hamitic theory“
Genocid je počeo kada su ekstremisti srušili avion u kojem je bio ruandijski predsjednik Juvenal Habyarimana i burundijski predsjednik Cyprien Ntaryamira. Prema nekim podacima za vrijeme krvoprolića ubijeno je od 800.000 do jedan milijun osoba. Ujedinjeni narodi nisu uspjeli spriječiti rat.