Kupoprodajni ugovor

UVOD

Ugovor predstavlja jedan voljni akt odnosno nesputano izjavljivanje volje lica koji imaju za cilj da se izmedju njih zasnuje pravni odnos. U pravu ugovor pretstavlja saglasnost volja dva ili više lica kojima se postiže određeno pravno dejstvo. Ugovor je jedan od veoma bitnih akata pomoću kojeg se stvaraju menjaju i gase odredjene oblligacije. Načelo autonomije volje omogućava: da je svaka strana ugovorioca slobodna da zakljči ili ne zakjluči ugovor, da ga zaključi sa licem sa kojim hoće kao i to da strane ugovorioce zaključuju ugovor pod uslovima koje one to odrede. Autonomija volje je pri zaključenje ugovora može se reći da nije apsolutno slobodna već postoje ograničenja i to ona koja su nametnuta nekim propisima ili javnim poretkom. Autonomija volje kao što je napred istaknuto stranama ugovornioca da slobodno biraju ugovornog partnera sa kojima zaključuju ili ne zaključuju ugovor. U nekm situacijama ograničenje autonomije volje čini se putem inperativnih normi. U našem pravu pod imperativnim normama predvidjaju se ograničenja koja se odnose na dozvole i odobrenja naročito iz oblasti prometa stanova i poslovnih prostorija izvodjenje gradjevinskih radova. Postoje još neka ograničenja autonomije volje i to na planu sadržine ugovora kao i u pogledu nepovredivosti ugovora.
Pod tumačenjem ugovora se podrazumeva istraživanje volje ugovornih strana. U slučaju kada su ugovorne odredbe jasne ugovorne strane su saglasne tako da se sud i ne upusta u tumačenje volja ugovornih strana.
U suprotnosti se pristupa tumačenju ugovora. Po zakonu o obligacionim odnosima predviđa se da pored suda tumačenje ugovora može da izvrši i neko treći. To pretstavlja van sudsko tumačenje ugovora. Kada se tumače sporedne odredbe ugovora ne treba se dosledno držati njihovog značenja tj. odredbi, već treba pronaći zajedničku nameru ugovaraoca i odredbi iz ugovora. Prilikom tumačenja ugovora neophodno je otkriti smisao zajedničke volje ugovorne strane.
Postoji 16 vrsta ugovora a to su: 1) formalni (oni moraju da budu obavezno zakjlučeni u odredjenoj formi da bi proizveli pravno dejstvo) i neformalni (kojima nije propisna posebna forma i on ce proizvesti pravno dejstvo samo saglasnošću volja ugovornih strana), 2) imenovani (oni imaju određeni naziv i zbog svoje važnosi u pravnom prometu zakonom se posebno predviđaju) i neimenovani (oni nisu zakonom posebno predviđeni ali se njihov sadržaj može predvideti opštim propisima o ugovorima),
3) klauzalni (oni imaju tačno predviđeni cilj tako da se zna koja se strana na šta obavezuje) i apstraktni (oni nemaju jasno predvidjeni cilj i ne zna se tačno na šta se stranke obavezuju), 4) ugovor sa trenutnim izvršenjem (kod njih se obaveze izvrsavaju odjednom tj. u jednom trenutku ) i ugovori sa trajnim izvrsenjem (izvrsenje obaveza se sastoji iz više davanja ili propuštanja). 5) teretni (kod njih jedna ugovorna strana daje naknadu za porez koji ugovorom ona od druge strane dobija) i dobročini ugovori (kod njih jedna ugovorna strana ne daje nikavu naknadu za korist koju od druge strane dobija), 6) jednostavni (sadrže samo elemente koje su karakteristične za jedan određen oblik ugovora) i mesoviti (sadrže elemente dva ili više jednostavnih ugovora ali imaju oblik jednog jedinstvenog ugovora),
7) kolektivni (oni proizvode pravna dejstva za sva lica koja pirpadaju odredjenoj grupi koja je ugovor zakjučila) i individualni (zaključuju se na bazi opštih uslova i odredbi koje su predviđeni kolektivnim ugovorom a od strane pojedinca koji pripada kolektivu), 8) generalni (ovo je ugovor izvršava se kroz jedan duži vremenski period) i posebni (ovim ugovorom preciziraju se elementi iz generalnog ugovora a na jedan kraći vremenski period), 9) aleatorni (ugovor kod kojih u momentu zaključenja nije poznato koja će strana iz ugovora nešto dobiti ili izgubiti) i komutativni (kod njega je u momentu zaključeja ugovora za obe ugovorne strane poznata visina i uzajamni odnos prestacija), 10) ugovori sa trenutnim izvršenjem (kod njega se obaveze izvršavaju odjednom tj. u jednom trenutnu) i ugovori sa trajnim izvršenjem (kod njih se izvršenje obaveza sastoji iz više davanja ili propuštanja), 11) jednostrano obavezni ugovori (na osnovu njih obaveza nastaje samo za jednu ugovornu stranu) i dvostrano obavezni (kod njih se stvaraju uzajamne obaveze za obe ugovorne strane), 12) konsesualni (nastaju i proizvode pravno dejstvo po osnovu same činjenice da je postignut sporazum izmedju ugovornih strana o bitnim elementima iz ugovora) i realnim (kod njih je pored punovazne saglasnosti volja potrebno da se preda i odredjena stvar koja je predmet ugovora), 13) ugovori u korist ugovorenika (ovde ugovorne strane zaključuju ugovor u svoju vlastitu korist) i ugovori u korist trećih lica (jedna od ugovornih strana preuzima obavezu u korist lica koja nisu ugovorna strana, 14) samostalni (on postoiji i proizvodi pravna dejstva nezavisno od drugog ugovora) i akcesorni (nepostoje samostalno već zavise od nekog drugog ugovora), 15) pred ugovor (njime se podrazumeva obaveza da se u određenom vremenskom periodu zaključi drugi ugovor čiji su bitni elementi ugovora već odredjeni) i glavni ugovor (kojim se naziva zaključenje tog drugog ugovora).