Penzijsko i invalidsko osiguranje

Uvod

Najbitniji, pa samim tim i odlučujući razlig zasnivanja radnog odnosa je plaćenost uloženog rada čime zaposleno lice sebi obezbeđuje egzistenciju. Ispunjavanjem određenih uslova i prestankom radnog odnosa zbog starosti, gubitka radne sposobnosti i u drugim zakonom predviđenim situacijama, građani stiču pravo na penziju kao materijalno obezbeđenje dalje životne egzistencije. Zakonsku regulativu te oblasti uređuje Zakon o penzijskom i invalidskom osigiranju.
Koristeći podatke iz literature i dosadašnja praktična saznanja koja sam stekao dugogodišnjim radom kao direktor u akcionarskim društvima i javnim ustanovama, u temi ovog seminarskog rada opisao sam penzijsko i invalidsko osiguranje kao institute građanskopravnih normi obuhvaćenih zakonskom regulativom sadržanom u Zakonu o penzijskom i invalidskom osiguranju..
“Prava iz penzijskog i invalidskog osiguranja ostvaruju se preko Fonda kod koga je osiguranik poslednji put bio osiguran ili kod Fonda kod koga je pretežan staž navršen, na osnovu odredba Zakona o penzijskom i invalidskom osiguranju.”¹ Kod nadležnog fonda se podnosi zahtev za ostvarivanje prava na penziju. U Republici Srbiji obrazovana su tri republička fonda penzijskog i invalidskog osiguranja:
1. za zaposlene,
2. za samostalne delatnosti i
3. zemljoradnike.
Građani neposredno ostvaruju prava pred organizacionim jedinicama – filijalama koje su brazovane u gradu Beogradu i okruzima za zaposlene, a za samostalne delatnosti i zemljoradnike u centru fondova u Beogradu. Građani koji su za vreme zaposlenosti bili u statusu obaveznog osiguranika mogu da ostvare jedno od sledecih prava: