Individualni dopunski trening

UVOD

Tehnologija savremene sportske pripreme iz decenije u deceniju nailazi na nove izazove. Razvoj sportskih dostignuća, promene sportskih pravila, zahtevi i očekivanja sportskog okruženja uslovljavaju stalne modifikacije i inovacije u kreiranju programa sportske pripreme. Sportski stručnjaci troše sve svoje potencijale, energiju te materijalne i tehničke resurse u cilju pronalaženja novih puteva kojima će sportiste povesti ka ostvarenju najviših sportskih dostignuća.
Da bi pratili takav trend sportskog napretka sportisti se stavljaju u uslove ekstremnih trenažnih i takmičarskih opterećenja. Za praćenje trenda intenzivnosti trenažnih napora i zahtevnosti takmičarskih situacija, već duže vremena se oseća potreba sportista za dopunskim treningom. Kroz takav tip treninga naglasak se stavlja na individualne potrebe sportista. Posebna potreba za takvim sastavom rada javlja se u timskim sportovima.
Jedan od temeljnih principa sportskog treninga je princip individualizacije. Individualizacija se ujedno nameće i kao jedan od glavnih zahteva savremenog treninga. Ona se odnosi na zamisao da se treneri moraju odnositi prema svakom sportisti individualno, u skladu s njegovim sposobnostima, potencijalu, obeležjima učenja i specifičnostima sporta, bez obzira na rayliku sportskih rezultata. Individualizaciju takođe treba posmatrati kao sredstvo pomoću kojeg se može objektivno proceniti i subjektivno pratiti sportista.
Svi vidovi individualnog dopunskog treninga sportiste temelje se na informacijama dobijenih na temelju preciznih dijagnostičkih postupaka. Dijagnoza stanja sprovodi se radi definisanja antropoloških dimenzija sportiste. Zdravstveni status, motoričke i funkcionalne sposobnosti, morfološke karakteristike i psiho-sociološke dimenzije procenjuju se putem opštih i specifičnih procedura i testova. Dobijene informacije uvažavaju se u postupku izrade planova i programa trenažnog delovanja, kako u okviru osnovnog trenažnog rada tako i u dopunskom individualnom treningu.

 
VIDOVI DOPUNSKOG TRENINGA SPORTISTE

 Preventivni trening
Preventivni kondicioni trening za konačan cilj ima smanjenje broja i težine povreda sportiste. Iako je pozicija sastava prevencije povreda u tehnologijama sportske pripreme nedovoljno precizirana, potreba za ovim segmentom sportske pripreme je nedvosmislena.
Upravo je kondiciona priprema velikim delom usmerena na prevenciju povreda, i u poslednje vreme se kondicioni treneri stavljaju u poziciju neposrednih realizatora preventivnih trenažnih postupaka.
Prevencijski trening temelji se na unapređenju svih segmenata lokomotornog aparata s ciljem izbegavanja povredjivanja sportista te ublažavanja posledica sportskih povreda. Svaki od segmenata prevencijskog treninga obeležen je odgovarajućim metodičkim procedurama koje uključuju odabir vežbi, metoda i opterećenja i njihovu distribuciju u ciklusnim strukturama sportskog treninga.

 
 Rehabilitacioni programi
Skladno sve većem broju povreda sportista, koji nastaju kao rezultat sve većih zahteva treninga i takmičenja u vrhunskom sportu, javlja se potreba za što kvalitetnijim rehabilitacionim postupcima. Veliki medijski, finansijski i svaki drugi tip interesa, postavljaju pred medicinsko i kineziološko znanje i struku zadatke brzog i uspešnog procesa vraćanja sportista u takmičarski sastav. Često su za potpuni oporavak povređenog sportiste potrebni dugi vremenski periodi. Priroda svake povrede i zakonitosti regeneracije ljudskih tkiva određuju i tempo rehabilitacije. Svi rehabilitacioni programi uglavnom se odvijaju u dve faze. Prva, medicinska faza se odvija po jasno definisanim   procedurama medicinske rehabilitacije. Nakon nje sledi faza u kojoj se definišu postupci sportske rehabilitacije, s ciljem postupnog uvođenja sportiste u trenažni i takmičarski sastav. Granica između ove dve faze nije jasno definisana i u svakom trenutku rehabilitacije sportiste potrebno je uspostaviti saradnju lekara i trenera.