Internet i njegovi servisi

1.INTERNET

Internet je javna dostupna globalna kompjuterska mreža koja zajedno povezuje računare i mreže računara. Internet je “mreža svih mreža” koja se sastoji od kućnih, akademskih, poslovnih, vojnih i vladinih mreža koje međusobno razmenjuju informacije i usluge kao što su elektronska pošta, čet i prenos datoteka.

Internet se identifikuje kao svetska (kompjuterska) komunikaciona mreža ili “mreža svih mreža” koja se sastoji od velikog broja zasebnih računara uvezanih u mrežnu strukturu. Osnovu mreže čine (mrežni) čvorovi međusobno povezani kvalitetnim optičkim vezama, preko kojih se vrši razmena informacija između udaljenih delova mreže. Čvorove čine takozvani pružaoci internet usluga (ISP – Internet Service Providers), velika preduzeća ili akademske institucije. Oni su posrednici između mreže, odnosno Interneta, i pojedinačnih računara koji su u određenom momentu i na određeni način sa njima povezani. Razgranata struktura Interneta omogućuje komunikaciju između bilo koja dva udaljena računara čak i u slučaju da dođe do kolapsa velikih delova mreže, pošto poruka može zahvaljujući router-ima (uređaj koji određuje put kojim se šalju poruke), putovati različitim putevima.
Za povezivanje u strukturi interneta koristi se komunikaciona osnova koju čine: iznajmljene linije, kontrolne linije, satelitska veza, ISDN i ADSL.
Organizovanost koja je potrebna kod interneta jeste organizovana hijerarhija za raspodelu adresnog prostora.
Institucija koja se brine o ovoj raspodeli u Evropi se zove TERENA.
Internet nudi sledeće mogućnosti: pristup dokumentima i arhivama, razmena elektronske pošte, pristup bazama podataka, pretraživanje i razmena softverskih paketa, kreiranje sopstvenih prezentacija, prodaja proizvoda i usluga itd.
Pored stalnog rasta brzine prenosa, internet donosi i razvoj velikog broja komercijalnih servisa sa različitim namenama.
2.ADRESIRANJE NA INTERNETU
Da bi Internet funkcionisao kao jedinstvena mreža, neophodno je usvojiti jednoznačan sistem adresiranja računara, koji su u mrežu povezani.
Kako bi se obezbedilo efikasno lokalizovanje računara na Internetu, uveden je dvojni sistem adresiranja:
• numeričke (IP) adrese – 32-bitni brojevi koje koristi IP protokol za prosleđivanje datagrama od jednog do drugog računara, a koji na jedinstven način određuju adresu fizičkog interfejsa računara na mreži, na primer 147.91.130.3
• alfanumeričke tj. simboličke adrese – imaju formu računar.(.insl(.inst…)).država, gde je država ISO oznaka države (na primer: rc1.pmf.ac.me); ovi nazivi služe za lakše adresiranje računara od strane krajnjih korisnika.
IP adrese su četvorocifrene brojčane adrese koje se dodeljuju svakom računaru u čvorištu. Veličina ove adrese je 32 bita. Svaka cifra je odvojena tačkom. Prve dve cifre označavaju zonu i državu. Druga dva broja se odnose na instituciju i računar u LAN (Local Area Network) mreži te institucije. Kako se broj Internet korisnika povećava izražen je nedostatak slobodnih 32-bitnih IP adresa. Internet protokol nove generacije (IPng) predviđa 128-bitnu adresu. IP adrese mogu biti statičke i dinamičke. Postoje serveri koji imaju svoje stalne – statičke adrese i one se ne menjaju. Služe za lako pronalaženje računara na mreži. Dinamičke adrese se dodeljuju krajnjim korisnicima koji komuniciraju sa Internetom preko provajdera. Dakle, njima nije potrebna stalna IP adresa. Dinamička adresa je bilo koja adresa u rasponu koji odredi provajder