Upravljanje otpadom

1.EKOLOŠKI MENADžMENT

1.1. Pojam ekološkog menadžmenta
Postoji više definicija ekološkog menadžmenta, jer se mnogi naučnici bave a pogotovo danas ovom tematikom i značajom ekologije za normalan život i opstanak najpre čovečje pa i ostalih vrsta na planeti.
Jedna od najčešće korišćenih, priznatijih glasi da je ekološki menadžment “sistem upravljanja zaštitom životne sredine, s ciljem da se u industriji idrguim granama uspostavi sistematizovan pristup koji obezbeđuje da se razlozi koji se tiču životne sredine (“ekologije”) ugrade u biznis strategiju i praksu”.

1.2. Definisanje pojma životne sredine

Prema ISO 14001 i ISO 14004 životna sredina je definisana kao “okruženje u kojem određena organizacija radi, uključujući vazduh, vodu, zemljište, prirodne resurse, floru, faunu, ljude i ljihove uzajamne odnose”, s tim da se daje i preciznije određenje pojma “okruženje” kroz konstantaciju da se ono “proteže od onog u okviru organizacije do globalnog sistema”.
Dok prema enciklopediji “Životna sredina i održivi razvoj”, životna sredina podrazumeva “kompleks svih uticaja van (spolja, zbog čega se upotrebljava i termin spoljašnja sredina) određenog organizma, koji dolaze kako od nežive prirode, odnostno fizičko-hemijskih uslova sredine, tako i od drugih živih bića, te skupno deluju na dati organizam (biljku, životilju, bakteriju, itd), na onom mestu na kojem živi”. Prema tome, za svaki pojedinačni organizam okolna, životna sredina je i neživa priroda, određena uslovima (temperaturom, vlažnosti itd.) i raspoloživim resursima (energija, voda, mineralni elementi), kao i živa priroda, koju čine druga živa bića sa kojima je u neposrednom ili posrednom kontaktu.
1.3. Pojam ekologije
Jedna od prvih definicija ekologije koju je stvorio Ernest Hekel, davne 1869. godine glasi: “ekologija je nauka koja proučava odnose životinja prema okolnoj organskoj i neorganskoj sredini, kao i odnsoe u koje životinje dolaze prema drugim životiljama i prema biljkama. ” Iz ove definicije se vidi da je ekologija tada shvatana za centrlni predmet izučavanja imala odnose životinja prema isredini i međusobno. Kasnije je to prošireno i na ostali živi svet.
Prema ekonomskoj poslovnoj enciklopediji ekologija je “nauka o uzajamnim odnosima između organizma i njegove živtone sedine, koji uslovljavaju fizičku egzistenciju jedinki, populacija kao i čitavih vrsta živih bića”.
2.MENADžMENT I VOĐSTVO
U 19.veku je vlasnik kapitalističkog preduzeća istovremeno bio i kontrolor, upravljač, nadzornik i preduzetnik. Krajem 19.veka razdvajaju se funkcije upravljanja i funkcije svojine.
Postoji tesna veza između menadžera i organizacije. Ne može se zamisliti menadžment bez organizacije. Konstatacija važi i u obrnutom smislu. Menadžeri i rukovodeći kadrovi su bitan faktor u formiranju ciljeva organizaciju primenjivanju ciljeva organizacije, za menadžera se vezuju i procesi planiranja, izbora kadrova, vođenje i organizovanje firme. Menadžer mora pokazivati kreativne kompetencije u pogledu primenjivanja kolektivnih ciljeva. To znači da menadžer mora tumačiti ciljeve organizacije u posebnim okolnostima. Organizacija ne može da postoji bez imaginacije i koncepcije. Korišćenje znanja i iskustva u organizaciji, njena komercijalna reorganizacija traži imaginaciju, projektovanje ciljeva šta i kako treba da se radi.
Menadžer treba da ima preduzetničku viziju koja izrasta u poslovni koncept. Koncepcija je preduzetnički input. Ukoliko postoji imaginacija budućnosti od strane menadžera, tada govorimo o tome da menadžer „primenjuje“ budućnost u odnosu na sadašnjost.
Uspeh menadžera zavisi od toga u kojoj meri može posredovati komunikacionim kanalima koncepciju firme. On ne može sam realizovati koncepciju. Koncepcija se može realizovati samo posredstvom interne podele rada, koordinacijom između aktivnosti pripadnika firme. Naravno, njegov uspeh zavisi od toga u kojoj se meri pripadnici firme mogu prilagođavati koncepciji menadžera.
Autorativna forma vođenja firme – orijentacija na apsolutni monitoring pripadnika firme.
Participativni oblik vođenaj firme – menadžer pored sebe ima grupu sa kojom sarađuje.

Može se reći da živimo u svetu otpada. Rast populacije i produkcija sve većih količina otpada čini da deponije postaju sve brojnije i sve više degradiraju životnu sredinu. Deponije zauzimaju velike površine obradivog zemljišta, prerastaju u nekontrolisana smetlišta sa visokim rizikom od udesnih situacija i zahtevaju ogromne troškove sanacije i rekultivacije. Ogromna količina otpada nastaje svakog dana u svetu, kako u naseljima, tako i u poljoprivrednim područjima.
Svake godine u okean dospeva oko 10 miliona tona naftnih derivata a u reke i mora preko 500 milijardi tona industrijskog otpada. Industrijski pogoni i saobraćaj izbace u atmosferu oko milijardu tona aerosola i isto toliko pepela.
Na deponijama otpad se skuplja godinama. Otpad se skuplja kako na specijalizovanim deponijama, tako i na divljim smetlištima.Na divlje deponije stiže i do 70 % ukupnog otpada.
Biohemijski procesi razlaganja otpada negativno utiču na životnu sredinu. Deponije komunalnog otpada zagađuju zemljište i biljke, vazduh, podzemne i površinske vode, na njima se u ogromnim količinama razmnožavaju pacovi, miševi i insekti, što doprinosi širenju infekcija. Nastala situacija predstavlja realnu pretnju ljudskom zdravlju- kako sadašnjih tako i budućih generacija. Zato se danas u čitavom svetu nameće problem zaštite životne sredine putem upravljanja otpadom.
Sastav otpadnih materija je veoma različit i uključuje čvrsti komunalni otpad, industrijski, kao i poljoprivredni, medicinski, elektronski i druge vrste otpada mešovitog sastava.