Zagadjenje

Uvod
Termin ekologija je prvi puta upotrijebljen 1866 godine od strane njemačkog biologa Ernsta Heinricha Haeckela i ima korijen u grčkoj riječi “oikos” (kuća), što je potpuno isti korijen kao i kod riječi ekologija, što bi impliciralo proučavanje ekonomije u prirodi. Kako ekološki problemi postaju sve više javno popraćeni, ekologija je postala poprilično uopštena riječ usprkos njenom izvornom naučnom karakteru.
Objekt ekologije je proučavanje povezanosti između biljaka i životinja, sa njihovom fizičkom i biološkom okolinom, a ekologija se kao zasebna nauka razvila kao grana biologije. Prvo razjasnimo razliku između fizičke i biološke okoline. Pojam fizička okolina obuhvata svjetlost i toplinu, atmosferu, vodu, vjetar, kisik, ugljen dioksid i sastojke zemljišta dok biološka okolina obuhvata životinje i biljke. Dakle cilj ekologije nije samo proučavanje raznih živih organizama, već i okoline u kojoj ti živi organizmi žive, odnosno sve faktore koji mogu uticati ili koji utiču na život živih organizama u njihovoj prirodnoj okolini iz čega se jasno vidi da je riječ o kompleksnoj i veoma obuhvatnoj disciplini. Budući je ekologija izuzetno kompleksna disciplina, potrebne su joj druge discipline poput hidrologije, klimatologije, oceanografije, hemije, geologije i mnogih drugih da bi se mogla u potpunosti shvatiti i proučavati.
Ekološki problem odnosi se na problem svijesti o očuvanju okoline svakog pojedinca. Nedostatak svijesti o okolini nije neophodno izraz sebičnosti ili nezainterovanosti. S jedne strane nedostaju potrebne informacije o povezanosti pojedinca s ekološkim problemom, s druge strane se štete koje su nastale zbog određenog načina ponašanja pojedinaca ne mogu primijetiti ili samo nakon dužeg vremena, tako da osjećaj krivice za učinjenu štetu nikada ne nastane. Mora se stvoriti osjećaj za vrijednost okoline u tolikoj mjeri da se u trenutku nanošenja štete odmah javi osjećaj krivice. Zato se bez sumnje može tvrditi da odgovornost za moguće rješavanje ekoloških problema, kao i za same probleme, pada na samog čovjeka, koji s obzirom na njegovu veliku tehničku i naučnu moć i ekološku svjest može kako zaštititi prirodu, tako je i razoriti ili je dalje “stvarati” u stanju dinamičke ravnoteže. Uzmemo li u obzir ljudski udio u ekološkoj krizi, moramo spomenuti da se tropske šume sijeku brže nego ikada. Po procjeni se ukupno 20,4 miliona hektara tropskih šuma uništi godišnje (što odgovara veličini Paname).
1.0. Propadanje šuma
Propadanje šuma veže se i uz druge faktore, kojima se ugrožava stabilnost šumskih ekosistema:
– zagađenje zemljišta, izvorišta i vodotoka od nepročišćenih otpadnih voda i divljih deponija,
– velike vremenske nepogode koje uzrokuju vjetrolome i vjetroizvale,
– neracionalne šumsko-uzgojne mjere,
– primjena teške mehanizacije, koja sabija zemljište i sprečava propusnost zemljišta, kao i štete kod primjene mehanizacije,
– starost i smanjena fiziološka aktivnost stabala i
– zajedničko djelovanje više nepovoljnih faktora.
Šume osim što su izvor sirovina za drvnu industriju i proizvodnju energije, imaju i veliku opštu korisnu funkciju. Šume pročišćavaju zrak, proizvode kisik, vežu ugljen dioksid, zadržavaju vode, spriječavaju eroziju zemljišta, smanjuju snagu vjetra i kuća su mnogim životinjama i biljkama.
1.1. Problematika i ciljevi zaštite šuma
Faktori koji utiču na šume su:
– Ljudska djelatnost
– eksploatacija
– zagađenja
– Abiotički – vjetar, snijeg, mraz
– Biotički – insekti, gljive, paraziti