Nuklearna magnetno-rezonantna spektroskopija kroz primer u kliničkoj praksi

Nuklearna magnerna rezonanca (NMR) se izrazito brzo razvijala. Ona zapravo, predstavlja osobinu jezgra u magnetnom polju da apsorbuje energiju primenjenog radiofrekventnog pulsa (RF) specifične frekvencije. Još početkom dvadesetog veka se desilo samo otkriće, a prva uspešna demonstracija fenomena, merenje NMR signala u tečnostima i čvrstim materijalima, urađena je 1946. godine od strane F. Bloch-a i E. Purcell-a. F. Bloch-a i E. Purcell-a su za svoj istraživački rad na ovom polju dobili Nobelovu nagradu 1952. godine. Te je od tada nuklearna magnetna rezonanca ušetala u laboratorije za hemijsku i fizičku analizu molekularnih interakcija i identifikaciju hemijskih jedinjenja. Njena sposobnost da ispita hemijsko okruženje atomskog jezgra, učinila ju je velikom pomoći drugim metodama određivanja struktura.