Odnosi s javnošću

UMJESTO PREDGOVORA
Još dok sam bio učenik, nije bilo profesora koji uvodno predavanje iz
svog predmeta nije počinjao objašnjenjem kako su još stari Grci
izučavali i znali… ili se bavili i bili začetnici naučne discipline o kojoj je
bilo riječi. Tako je proizlazilo da su stari Grci otkrili sve, i udarili
temelje svim naukama, pa sam se stalno čudio zašto su propali, ako
su već  tako bili pametni, pomalo stičući odbojnost prema tim
početnim predavanjima i takvom objašnjenju. Već tada sam se pitao
šta su radili stari Kinezi, Indijci i Arapi (a poslije Egipćani, Maje i
Asteci,  čijim sam civilizacijama bio fasciniran). Ali njih niko nije
spominjao ili je to  činio veoma rijetko. Takva objašnjenja slušamo i
danas i podjednako kod nas izazivaju određenu dozu odbojnosti.
Činjenica je da su od najranijih vremena postojale osobe koje su se
nalazile u okolini vladara i radile na njihovom imidžu, zatim
diplomate i druge vođe javnog mnjenja, za koje na određeni način
možemo potvrditi da su bili preteče onih koji se bave odnosima s
javnošću. Odnosi s javnošću nisu dakle izum dvadesetog vijeka ali
svakako treba praviti i razliku između odnosa s javnošću kao
integralnog dijela državne administracije i modernog koncepta
odnosa s javnošću kao discipline marketinga, a potom i izvan njega.
Zato što na raznim seminarima i drugim oblicima edukacije, sve do
one ozbiljne, univerzitetske i dalje slušamo da su, npr. marketinške
funkcije, a to isto vrijedi i za oglašavanje i odnose s javnošću, već
znali stari Grci ili neka civilizacija prije Hrista. Moram priznati, prilično
frustrira i obeshrabruje u sopstvenom pokušaju da dam skromni|10
doprinos u nekoj od oblasti koja me posebno zanima i kojom se
ozbiljno bavim. Ako su već oni to sve manje‐više poznavali, šta su tek
onda znali i radili u Rimskom carstvu, kojim sam takođe oduvijek bio
fasciniran, da i ne govorim o Sjedinjenim Američkim Državama,
najmoćnijoj svjetskoj sili danas, a koje su savremeni pandan
Rimskom carstvu. Uvijek sam se pitao da li u marketingu i odnosima s
javnošću postoji uopšte nešto što već  nije otkriveno, napisano i
primijenjeno u praksi. Ako ne mnogo, mnogo ranije a ono u SAD i
Zapadnoj Evropi, pa i u državama koje su neuporedivo razvijenije od
ovih na Balkanu.
A onda, baveći se odnosima s javnošću, nametnulo mi se veoma
jednostavno pitanje na koje još uvijek nisam pronašao
zadovoljavajući odgovor. Ako su se time bavili odvajkada, a posebno
u razvijenim industrijskim i najbogatijim zemljama, stvorivši od
odnosa s javnošću ozbiljnu naučnu disciplinu, i još ozbiljniji posao,
koji je u našoj, i okolnim zemljama, postao jedan od najatraktivnijih i
najperspektivnijih, zašto niko od domaćih univerzitetskih profesora,
novinara, marketara ili bilo ko drugi u Republici Srpskoj, i BiH, nije
napisao i široj javnosti ponudio svoje viđenje ovako atraktivne
profesije i jednog od najbiranijih univerzitetskih predmeta. Na isti
način sam razmišljao i o lobiranju za koje očekujem, da poslije
odnosa s javnošću, i nekih drugih, postane sljedeće atraktivno
zanimanje i oblast proučavanja na visokim školama u ovim krajevima.