Ustav Kraljevine Srbije iz 1888. godine

Ideja ustavnosti u Srbiji stara je gotovo dva veka i razvijala se paralelno sa borbom za potpuno nacionalno oslobođenje i stvaranje samostalne srpske države. Vlastito ustavotvorstvo je od početka smatrano nužnom potvrdom nacionalne nezavisnosti. Već u državi Prvog srpskog ustanka doneti su 1808. i 1811. pravni dokumenti koji su u suštini imali parcijalni ustavni karakter. Njima se prvenstveno rešavalo pitanje vrhovne državne vlasti; određen je položaj dva vrhovna organa vlasti, Vožda i Sovjeta. Time su postavljeni pravni temelji nove srpske države. Praviteljstvujući sovjet, osnovan na skupštini u selu Borku septembra 1805, vremenom je postao politička protivteža centralnoj ali i apsolutističkoj vlasti vožda.
Ustavni akt od 1808. čine zajedničke izjave Karađorđa i Sovjeta kojima je postignut kompromis u njihovim odnosima. Vožd je obećao da će Sovjet priznavati za vrhovni sud zemlje i da će sve zapovesti izdavati preko njega i u dogovoru sa njim. Sa svoje strane, Sovjet je priznao Karađorđa i njegovo zakonito potomstvo za prvog i vrhovnog srpskog predvoditelja n obećao da će ga u svemu slušati i zajedno s njim poslove otpravljati.
Ustavni akt od 1811. godine, rezultat skupštine starešina u Beogradu, dovršio je organizaciju vlasti u ustaničkoj Srbiji. Obnovljene su ranije date zakletve kojima su savetnici i ostale starešine priznale Karađorđa za vrhovnog vođu, a ovaj se obavezao da ništa neće preduzimati bez dogovora sa Sovjetom.
Na osnovu ovog ustavnog akta, Sovjet je dobio složeniju strukturu, ali je zadržao karakter neizbornog organa. Pored funkcije zakonodavnog tela i izvršne funkcije, njemu je pripala, kao Velikom sudu, najviša sudska vlast.