Elektrohemija

Slabi  i jaki elektroliti i teorije koje važe za ove vrste elektrolita

Elektrohemija je nauka koja proučava pojave vezane za prolaz električne struje kroz elektrolite kao i zakonitosti po kojima hemijski ili električni oblik energije prelazi  jedan u drugi.

Veliki značaj ima  elektroliza, tj. elektrohemijski procesi koji se odvijaju u elektrolitu dovođenjem električne energije iz vanjskog izvora preko elektroda. Ovisno o prirodi reaktanata, elektroliza može dovesti do razlaganja ili do nastajanja hemijskih tvari.

Pod pojmom  elektrolit podrazumijeva se vodljiva otopina ili talina koja je električki  vodljiva zbog gibanja slobodnih jona nastalih disocijacijom, tj. posjeduje svojstvo jonske vodljivost. Elektroliti su vodene otopine i taline ionskih spojeva jer provode električnu struju.
Dijelove pozitivnog i negativnog provodnika koji su uronjeni u elektrolit tj. anoda odnosno katoda  nazivamo  elektrodama. Elektroda koja je spojena na pozitivan pol provodnika i koja prima elektrone iz elektrolita je  anoda. Reakcija oksidacije se dešava na anodi. Elektroda koja je spojena za negativan pol provodnika je katoda i ona daje elektrone u elektrolit. Na katodi se dešava reakcija redukcije.

Sve tvari  imaju osobinu  da slabije ili jače provode električnu struju. Tvari koje dobro provode električnu struju nazivamo električnim provodnicima, a one tvari koje električnu struju provode u manjoj mjeri ili skoro ne provode su izolatori. Grupa tvari koje imaju osobine i jednih i drugih i nazivaju se poluprovodnici.
Sve provodnike električne struje možemo podijeliti u dvije velike grupe:
Provodnici prve vrste – metali, ugalj i neki oksidi za koje je karakteristično da prolaskom električne struje kroz njih ne dolazi do hemijske reakcije, već je praćeno pojavom toplote;
Provodnici druge vrste ili elektroliti – specifični po tome što je prolazak električne struje kroz njih uvijek praćen odvijanjem elektrohemijskih reakcija i izmjenom tvari koje se nalaze u obliku pozitivnih i negativnih čestica – jona .

Teorija elektrolitičke disocijacije
Elektrolitička disocijacija – rastavljanje elektrolita na jone otapanjem ili taljenjem. Elektrolitičku disocijaciju prvi je objasnio Arenius 1887. godine,  prema kome soli baze ili kiseline teže spontanom razlaganju na pozitivno i negativno naelektrisane čestice, tj. na jone koji uzimaju elektricitet sa elektroda i prenose ga kroz rastvor. Preuzeti elektricitet je ravnomjerno podijeljen između pozitvno naelektrisanih jona koji ga prenose do negativne elektrode i negativno naelektrisanih jona koji ga prenose do pozitivne elektrode.
Arenius je uveo stepen disocijacije koji pokazuje koliki se dio od ukupnog broja molekula u nekom rastvoru razložio na jone. Prema teoriji elektrolitičke disocijacije , stepen disocijacije raste sa razblaženjem rastvora te za razblažene rastvore dostiže vrijednost jedinice. Areniusova teorija o razblaženim rastvorima je ostala nepriznata nekoligo godina, sve dok Vanhof nije dao svoju teoriju o  razblaženim rastvorima. Tad je između Vanofovog broja  ”i”  i Areniusovog stepena disocijacije  ”α”  postavljena zavisnost: