Kriminalitet žena

KRIMINALITET ŽENA
Kriminal je naziv kojim se opisuju sve delatnosti kojima se krše političke i moralne norme nekog društva, pogotovo kada je reč o normama iza kojih stoji zakonska sankcija države. Počinitelji kriminalnih radnjih se nazivaju kriminalcima. Borba protiv kriminala je jedan od glavnih zadataka državnog aparata, a ona se sprovodi kroz njegovo sprečavanje za koje je najčešće zadužena policija, odnosno kažnjavanje počinitelja koje sprovodi pravosuđe.
Nauka koja se bavi proučavanjem kriminala se naziva kriminologija, dok se nauka koja proučava metode borbe protiv kriminala naziva kriminalistika.Sveukupnost kriminalnih radnji na nekom području se naziva kriminalitet.

TEORIJE O PRISUTNOSTI ŽENA U KRIMINALU

Prisutnost stereotipa o muškarcima i ženama vidljiva je i u mnogim kriminološkim teorijama. Kao razlozi zašto žene čine kaznena dela najčešće se navode biološka obeležja, doživljene traume, duga izloženost nasilju i sl. Lombroso , poznat po svojoj knjizi „Rođeni zločinac“, tek kod nekoliko žena pronalazi karakteristike opisane u knjizi,  za njih je utvrdio da su još opasnije i „pokvarenije“ od svojih muških ekvivalenata. Konstatovao je i da su žene normalno manje osetljive na bol, manje samilosne, a ljubomornije i osvetoljubivije, ali je sve to ublaženo tipičnim ženskim atributima, poput pobožnosti, ljubavi, materinstva, fizičke slabosti i nerazvijene inteligencije. Lombroso navodi kako žene počiniteljke kaznenih dela nemaju materinskih poriva ni osećanja, već su maskulinih obeležja, što je dokaz njihove degenerisanosti. Danas se smatra da je takav pogled na žene koje su počinile kazneno delo poprilično zastareo, pa se u današnje vreme prilikom objašnjenja ove pojave koriste savremeniji pristupi. Osim o „rođenom“ Lombroso je pisao i o „slučajnom zločincu“, a po njemu je upravo kod žena prestupnica to najčešći slučaj. Pobornici shvaćanja o psihološkoj uslovljenosti kriminaliteta žena tvrde da „tipične ženske osobine“ kao što su pasivnost, plašljivost, zavisnost, bespomoćnost, nisko samopouzdanje, emocionalnost te odsutnost agresivnosti stabilizuju njenu psihu i odvraćaju je od kriminalnog ponašanja. Tako se, na primer, „ženska sklonost nepoštenju“ povezuje s relativno visokim udelom žena među svim počiniteljima kaznenih dela klevete, širenja dezinformacije i ubistava trovanjem, dok se u “ženskoj emocionalnosti“ nalazi objašnjenje veće sklonosti žena verbalnoj agresiji. Teorija anomije manju prisutnost žena u kriminalu pripisuje tradicionalnoj orijentisanosti žena na brak i materinstvo. Dok je muškarcima glavni životni cilj poslovni, finansijski uspeh, ženama je ideal porodica. Zbog svoje vezanosti više za dom i porodicu,  a manje za spoljni svet,  manje su izložene stresovima, frustracijama i izazovima nego muškarci. Po teoriji etiketiranja žene ne pristaju u stereotipno razmišljanje o kriminalitetu, što pripadnike policijskih i pravosudnih djelatnosti može, do neke mere, navoditi na razmišljanje o ženskom kriminalitetu kao manje ozbiljnom ili čak nepostojećem problemu. Takav stav nalazi podršku i u široj javnosti, jer se ljudi daleko manje boje ženskih nego muških počinilaca kaznenih dela. Stoga se kaznena dela koja počine žene u vrlo malom broju slučajeva  prijavljuju i dalje procesuiraju. Teorija etiketiranja porast ženskog kriminaliteta u statistikama pripisuje „prodoru“ žena u „muški“ svet, tj. njihovom sve većem uključivanju i učešću  u donedavno tipično muškom svetu . Mnogi kriminolozi su nastojali  da objasne kriminalitet žena.