Memorija racunara

UVOD

Memorija je namijenjena za prihvatanje, čuvanje (pamćenje, memorisanje) i predaju podataka i programa. Proces unošenja podataka u memoriju naziva se upisivanje, a proces zahvatanja podataka iz memorije naziva se očitavanje (čitanje). Upisivanje i čitanje informacija nazivaju se pristup (obraćanje) memoriji i predstavljaju osnovne operacije u memorijskom podsistemu računarskog sistema.

U svrhu pamćenja informacija koriste se različiti fizički principi. Element fizičke sredine koji služi za pamćenje elementarne informacije (jedinice informacije) naziva se memorijski element. Memorijski element kod savremenih računarskih sistema služi za pamćenje binarnog slova. Memorijski elementi se udružuju u memorijsku ćeliju (lokaciju), koja je namijenjena za čuvanje binarne riječi. Upisani podatak u datu ćeliju naziva se njenim sadržajem. Skup memorijskih ćelija naziva se memorijski modul (blok). U datom vremenskom trenutku pristup je moguć samo jednoj memorijskoj ćeliji.

Memorijski modul je najčešće adresibilan. U tom slučaju svakoj ćeliji memorijskog modula se dodjeljuje jedan broj iz skupa prirodnih brojeva. Ovaj broj se naziva adresa memorijske ćelije, a da bi se ostvario pristup memorijskoj lokaciji neophodno je postojanje takvih elektronskih kola koja preko adrese ukazuje na datu memorijsku lokaciju. Ova elektronska kola, uz elektronska kola koja se određuju da li se radi o upisivanju ili o čitanju sadržaja memorijske lokacije, predstavljaju upravljačku jedinicu memorijskog podsistema. Upravljačka jedinica memorijskog podsistema, jedan ili više memorijskih modula , kao i sprezne mreže za prihvatanje i predaju informacija predstavljaju memorijski podsistem.

Memorijski modul se može nalaziti u jednom od sljedeća tri radna stanja:
• upisivanje informacije u neku ćeliju,
• čitanje sadržaja neke ćelije,
• čuvanje (pamćenje) neke informacije.
Čuvanje informacije se sastoji u tome da se parametri sredine ne mijenjaju, dok se upisivanje informacija sastoji u izmjeni parametara elemenata memorijeske ćelije. Pri čitanju sadržaja memorijske ćelije mora se u ćeliji i dalje zadražati isto stanje da bi se isti sadržaj mogao i kasnije koristiti. U procesu upisivanja sadržaja u datu memorijsku lokaciju njen prethodni sadržaj se uništava.
1. MEMORIJA RAČUNARA

Memorije predstavljaju resurse u koje se smještaju i čuvaju podaci. Ovdje ćemo predstaviti ROM (eng. Read Only Memory) ili memorija samo sa mogućnošću čitanja i RAM (eng. Random Access Memory), odnosno memorija sa mogućnošću čitanja i pisanja ili operativna memorija. RAM memorija privremeno smješta programe dok oni rade i čuva podatke koji se koriste od strane tih programa. Kada isključite vaš računar ili kada se desi prekid napajanja, sve što je smješteno u RAM-u je nepovratno izgubljeno, osim ako to niste sačuvali na hard disku. Zbog promjenljive prirode RAM-a, mnogi korisnici računara su razvili naviku da često čuvaju (snimaju) ono što rade. RAM čipovi mogu da budu fizički integrisani u matičnu ploču u nekoliko oblika, o kojih izdvajamo SIMM (eng. Single In-Line Memory Module) i DIMM (eng. Dual In-Line Memory Module).
SIMM-ovi imaju 72 pina ili kontakta, dok DIMM-ovi imaju 168 pinova i oni su danas de facto standard u Pentium baziranim sistemima. Još jedna korisna osobina jeste tzv. Paritet memorije, što u prevodu znači da imaju mogućnost detekcije greške kada računar automatski prekida sa radom. Memorija sa paritetom je skuplja od memorije bez pariteta, ali je sistem daleko pouzdaniji.
Brzina memorije, kao bitna osobina, kreće se od nekoliko destenina MHz, pa do preko nekoliko stotina MHz i pravilo je, što je brža memorija to je i sistem brži. Međutim, vrsta meorije koja se nalazi u sistemu zavisi od toga koji tip memorije sistematska ploča podržava. Dogradnja memorije sistemu je jedna od najkorisnijih nadogradnji koju možete da uradite i jedna od najjeftinijih, naročito ako se razmotre povećane mogućnosti Windows baziranih sistema. U nekim slučajevima, dupliranje memorije može praktično da dvostruko poveća brzinu računara.