Finansijsko izvestavanje u funkciji menadzmenta u sportskom biznisu

UVOD

Razvojem telekomunikacione tehnologije krajem XX veka dolazi do snažne ekspanzije sporta, zahvaljujući medijima sport postaje pristupačan svakoj porodici širom sveta. Svetska prvenstva i utakmice velikih i priznatih timova u fudbalu su postala sastavni deo života ljudi, svetska prvenstva u raznim sportovima su postala nešto što se obavezno prati. To je dovelo do izuzetne popularnosti sporta, prvenstveno fudbala, i, sa druge strane, nove mogućnosti za preduzetnike, što se reflektuje u sledećem: sklapanju novih ugovora o TV pravima na državnom i internacionalnom nivou, unapredjenju stadionske infrastrukture, novim poslovnim aranžmanima izmedju fudbalskih klubova i nefudbalskih industrija. Reklamiranje nefudbalske industrije tokom prenosa velikih sportskih dogadjaja postaje izuzetno dobar vid reklame, s obzirom na visoku gledanost i deo populacije zahvaćen reklamom. Na ovaj način sport postaje važan deo industrije zabave, sa tendencijom kontinuiranog i ubrzanog rasta. Samo u SAD se ostvari oko 320 milijardi dolara prihoda u oblasti sportske industrije .
Savremeni sportski biznis je vrlo složen, područje delovanja menadžera je široko i zahteva neophodna znanja i veštine pravne, poslovne i menadžerske prakse, zbog čega je sportski menadžment razvijen kao akademsko područje. Glavni problem sa kojim se suočavaju sportski menadžeri danas je neadekvatno upravljanje kategorijama finansijske situacije u sportskom biznisu, što u prvi plan po značaju dovodi funkcionalno područje finansijskog menadžmenta.

1.    Aktivni poslovni ambijent u sportskoj industriji

Na osnovu određenog broja reprezentativnih slučajeva ćemo sagledati u kojoj meri aktivni poslovni ambijent indicira na finansijsko stanje biznisa u sportu, ne zadržavajući se na uglađenim akademskim raspravama, već ćemo direktno ukazati na mnoge nesporne činjenice.
Skupu olimpijsku industriju poreski obveznici u Grčkoj će godinama otplaćivati, jer će ukupna cena 17 dana atinske olimpijske slave (avgust 2004. godine), u velikoj meri (možda čak i dvostruko) premašiti planirane troškove. Prvobitno procenjeni proračun Olimpijskih igara iznosio je 5.6 milijardi dolara, dok aktuelne procene indiciraju da su Igre koštale mnogo više od planiranog iznosa, čak i do 12 milijardi $.
Pođe li se od mnogih ekonomskih krtterijuma i merila može se doći do zaključka da se organizacija Olimpijskih igara ne isplati. Zemlja domaćin je, s ciljem zadovoljenja standarda, prisiljena da gradi stadione, dvorane i druga sportska borilišta, kao i naseobine (sela) koja nakon završetka Igara, uglavnom, nemaju upotrebnu vrednost, kao za vreme trajanja Igara. Naravno, ukupnu cenu Igara uvećali su i troškovi vezani za plate profesionalaca, kao i ogromni iznosi vezani za sve veće troškove osiguranja gostiju od potencijalnih terorista. Samo po ovom osnovu Grci su morali dodatno investirati u obezbeđenje oko 1.5 milijardu $.
Gospođa Nana Vafidi, vođa malog atinskog antiolimpijskog pokreta je, komentarišući troškove, istakla da je ovo stvarno grčka tragedija, kao i to da će Grčka bankrotirati kako bi velike kompanije mogle ostvariti svoje interese. Analizirajući njenu izjavu u svetlu najnovijih dešavanja u 2012. godini, uvidjamo da je Grčka stvarno u nezavidnoj situaciji, gde je bankrot jedna od krajnjih opcija. S druge strane, zagovornici organizacije Igara su isticali da je jedna od prednosti vezana za promenu percepcije Grčke kao sunčanog ali zabačenog kutka Evrope. Zatim, došlo je konačno do uređenja dela grada ispod Akropolja, a grad je dobio prigradsku i nove linije podzemne železnice. Pitanje koje se povlači iz svega ovoga je da li je organizacija Igara Grčkoj bila ekonomski opravdana, odnosno, da li je bio momenat za toliku investiciju, dok je rezultat turistička afirmacija Grčke i uredjenje dela glavnog grada.