Opste postavke teorije upravljanja

UVOD
U evoluciji upravljačkih postupaka najznačajniju ulogu su svakako odigrale i nove metode i tehnike koje su omogućile tehničku podršku ključnih faktora, praćenje njihovih manifestacija i efikasno reagovanje na šumove i moguće smetnje u sistemu.
Revolucionarne promjene u nauci i tehnologiji omogućavaju da brojne upravljačke discipline stvaraju drugačiji uzajamni odnos u pogledu primjene novih naučnih rezultata u oblasti kibernetike,opšte teorije sistema,dinamike sistema itd. Brojni pravci i putevi istraživanja problema upravljanja sistemima različite prirode ili uočene fizičke analogije, javljaju se kao pokušaji da se afirmiše naučna teorija upravljanja (upravljačka škola) što je imlo presudan značaj u stvaranju upravljačkog kapaciteta opšteg (apstraktnog) sistema.
Moderna teorija upravljanja počiva na pretpostavci da skup potencijalnih upravljačkih akcija treba da zadovolji uslov interne i eksterne stabilnosti koji mora da aperiorno utvrdi i bez mogućnosti revizije i tranzitivnosti. Visoka apstrakcija opšte teorije upravljanja u principu nudi nedovoljno konkretnih informacija, prijeteći tako da raznovrsne modele sistema za koje korišteni matematički jezici (teorija skupa, funkcionalna analiza, matematička logika, teorija diferencijalnih jednačina, integralni račun) odvaja od realnosti.

1.OPŠTE POSTAVKE TEORIJE UPRAVLJANJA
Brojni pravci i putevi istraživanja problema upravljanja u sistemima različite prirode ili uočene fizičke analogije, javljaju se kao pokušaji da se afirmiše naučna teorija upravljanja (upravljačka škola) što je imalo presudan značaj u stvaranju upravljačkog kapaciteta opšteg (apstraktnog sistema).
O nivou opštosti i apstrakcije teorije upravljanja mišljenja su podjeljena, tako da jedna grupa autora smatra da ona treba obuhvatiti upravljačke probleme u bilo kom sistemu. Drugi autori razvijaju ideju njene dekompenzacie koja bi odgovarala pojedinim klasama sistema, definisani formalnim aributima (deterministički, stohastički, vremenski, linearni itd.)
Bez obzira na tolerantan odnos i poštovanje različitih škola upravljanja, ipak se u izradi naučno zasnovanih metodologija savremeni autori orijentišu na sistemski pristup upravljanju.
Podnjim se podrazumjeva odnos prema relaciji dio-cjelina, gdje važi pravilo da svaki složeni sistem treba bar misaono podjeliti, a potom indentifikovati i upravljati afirmativno dinamikom cjeline.
U sistemskom pristupu vjeruje se da je osobine djelova moguće razumjeti jedino ako je unaprijed poznata dinamika cjeline, što se zasniva na naučnoj paradigmi da je cjelina primarna, a iz nje se izvlače osobine djelova. Moderna teorija upravljanja počiva na predpostavci da skup potencijalnih upravljačkih akcija treba da zadovolji uslov interne i eksterne stabilnosti koja mora da se apriori utvrdi, i bez mogućnosti revizije i tranzitivnosti.
Još je koncepcijski suptilnije pitanje da se rangiraju i porede upravljačke opcije s ciljem da se izabere najbolje-optimalno rješenje, jer se tako otvaraju pitanja binarne logike, preferencije, indiferentnosti, matematike, informatike itd. u svjetlu prvih rezultata konkretnog upravljačkog zadatka.
Ostvarivanje minimalne razlike između optimalnog i realizovanog programa u posmatranom vremenskom periodu tj. U=min(Po-Pr) predstavlja optimalno upravljanje sistema, jer se na osnovu raspoloživih informacija vrši izbor dejstva u cilju realizacije i ekstremizacije projektovanog cilja. Ako se informacije ostvarene u procesu upravljanja ne koriste za ostvarivanje upravljačkog dejstva, tada je riječ o otvorenom sistemu upravljanja, dok ako se takve informacije koriste zaostvarenje upravljačkog dejstva, tada je riječ o zatvorenim sistemima upravljanja.
Budući da deskritivni pristup nema dovoljno kapaciteta da objasni niz fenomena u izučavanju brojnih pojava, dolazi do afirmacije analitičkog pristupa koji se sastoji u izdvajanju i proučavanju uopštenih vektorskih jednačina promjena upravljačkog stanja.