Tranzicijski menadžment

UVOD

Dosadašnja iskustva razvjenih zemalja, modernih privreda, poznaju dva alternativna pristupa u organizovanju informativne, selektivne i alokative funkcije: tržišni i birokratski. Procesi “konvergencije” znatno su  redukovali  rigoroznost  tzv. ”čistih modela”, ali je nesumljiva  činjenica da  su sva  prilagođavanja unutar alternativnih sistema  vršena ne dovodeći u pitanje samu suštinu vrijednosti opredjeljenja društva čiju su ekonomsku suštinu izražavali.

Slom birokratskog modela   i otvaranje procesa tranzicije  u bivšim komunističkim zemljama ponovo u centar  reforme  vraća problem vlasništva kao ishodišne tačke  u obezbjeđenju efikasnosti.

Privatna svojina nad sedstvima za proizvodnju i kao prirodni interes za racionalnim  korištenjem imovine kao i njenim stalnim uvećanjem   predstavlja razvojni motor u tržišnoj privredi.
Ambijent konkurencije, koji tržište nameće, stalno podstiče preduzeća na racionalizaciju, modernizaciju i rast. Naposredan interes za uvećanjem imovine uvijek u korist  razvoja razrješava dilemu  akumulirati ili trošiti ostvareni dobitak.

U slučaju komunizma, socijalizma, sjedinjena su bila upravljačka i vlasnička prava. Odvajanje vlasništva od upravljanja  je uporište teze, koju neki ekonomisti zastupaju, da moderna privreda različito funkcioniše  od klasične u kojoj su sjedinjena uprvaljačka i vlasnička prava.

Privatna svojina nad resursima i tržišna alokacija, shodno interesima vlasnika uz stabilan institucionalni i monetarni ambijent, su osnova efikasnosti i dinamičnog rasta.

U ovom radu nastojat ću da dam osnovne smjernice privatizacije, njene ciljeve i razultate. Takođe, pokazat ću šta se privatizacijom nastoji uspostaviti kao i stanje privrede nakon privatizacije.