Hemija parfema

Riječ parfem potiče od latinske riječi per fumum, što znači „kroz dim“, koja je povezana sa spaljivanjem tamjana koji su vjernici koristili u svojim molitvama Bogu. Parfem je smjesa aroma esencijalnih ulja ili aromatičnih jedinjenja, fiksativa i rastvarača. Koristi se kako bi dao ljudskom tijelu, životinjama, hrani, životnom prostoru prijatan miris. U većini slučajeva nalazi se u tečnom agregatnom stanju. Parfemi i mirisi ne pružaju samo prijatan miris nego mogu da djeluju na cijeli nervni sistem stimulišući ga. Antički zapisi i arheološka istraživanja pokazuju da je upotreba parfema počela u najranijem dobu ljudske civilizacije. Moderna parfimerija se razvila krajem 19. vijeka sa komercijalnom sintezom aromatičnih jedinjenja kao što su vanilin ili kumarin. U periodu praistorije, plemena lovaca sakupljača u njihovim istraživanjima prirode pronašli su mnoge supstance koje se i danas koriste. Kasnije u antičkoj Grčkoj, parfemi su po prvi put počeli da se koriste u hedonističke svrhe. Najviše korišćeni mirisi su tada bili miris ruže, ljubičice, cimeta, šafrana, smole i drugi. Prva u svijetu zabilježena hemičarka koja je pravila parfeme je Tapputi iz Mesopotamije. Ona je destilovala cvjetove, ulja sa drugim aromatima, zatim ih je filtrirala. U Indiji parfemi i parfimerija je postojala još u civilizaciji Indusa. Oni su vršili destilaciju ružinog ulja. U 9. vijeku arapski hemičar Al-Kindi napisao je knjigu „Hemija parfema i destilacija“, koja je sadržala više od 100 recepata za mirisna ulja, aromatične vode. Umjetnost parfimerije je poznata u Evropi od 1221. godine, kada su italijanski monasi nadomak Firence razvili neke od recepata.