Institucije i razvoj EU

Evropska unija kao specifičan oblik organizovanja država nije mogla nastati „ođednom niti po nekom jedinstvenom planu“. Evropske države sa svim svojim specifičnostima i razlikama mogle su prihvatiti ideju „ujedinjene Evrope“ samo pod uslovom međusobnog poštovanja i uvažavanja kulturnog i političkog identiteta, a to je podrazumijevalo „ujedinjenost u različitosti“ umjesto težnje ka potpunoj unifikaciji i negiranju pomenutih razlika.

Evropske države su se najprije povezivale ekonomski odnosno funkcionalno. Integracija se prvo ostvarivala tamo gdje je to bilo moguće i prihvatljivo za sve (ekonomska integracija), zatim se postepeno razvijala međusobna saradnja država u oblasti spoljne politike i pravosuđa i unutrašnjih poslova, pri tom nikada ne gubeći iz vida viziju Evrope – ono u šta je ona pretendovala i pretenduje da se razvije.

Dakle, tajna leži u postupnosti i funkcionalnosti kao temeljima integrisanja evropskih država, a još važnije u međusobnom poštovanju i prihvatanju kulturnih, nacionalnih i vjerskih razlika unutar evropskih država ali ne kao nečega o čemu treba pregovarati, već naprotiv u njihovom shvatanju kao bogatstvu svih evropskih naroda i neprocjenjive riznice evropske kulturne baštine.

Spremnost država članica EU da prihvate i pomognu do sada najveće proširenje Unije, a time i države iz Centralne i Istočne Evrope govori u prilog principima integracije evropskih država i poštovanju osnovnih načela EU.

Predviđajući postupnost u preuzimanju obaveza od strane novih država članica EU je iskazala spremnost da olakša i pomogne svoje evropske susjede na putu ka integraciji u strukture EU ali je, takođe, ukazala na nužnost usvajanja modernih evropskih standarda od strane novih država članica i njihovu ugradnju u sve sfere društvenog i političkog sistema, kako bi EU nesmetano funkcionisala i nakon proširenja.