Investicioni program

1. UVOD
Investicije u ekonomskoj teoriji predstavljaju troškove, odnosno finansijska sredstva
koja se ulažu u kapitalna dobra, sa očekivanjem da će u budućnosti donijeti profit. Projekti u
čiju se realizaciju ulažu i troše investicije radi ostvarenja ciljeva investiranja nazivaju se
investicioni
1
. Oni se odlikuju sljedećim svojstvima:
 za njihovu realizaciju su potrebna velika sredstva,
 povraćaj ovih sredstava se ostvaruje u kraćem periodu nakon završetka projekta,
 po sadržaju, raznovrsnosti i broju aktivnosti su vrlo kompleksni,
 za realizaciju zahtijevaju angažovanje više firmi kao izvođača i podizvođača,
 za njihovo ostvarenje potreban je duži vremenski period, što utiče na obezbjeđenje i
povrat investicija,
 veliki investicioni projekti se realizuju i puštaju u eksploataciju etapno,
 aktivnosti i ciljevi realizacije su prethodno poznati i planirani,
 investicioni projekti su od šireg društvenog interesa,
na njihovu realizaciju utiču mjere ekonomske politike, pravna regulativa,
tehničko – tehnološki razvoj, način organizovanja, faktori iz okruženje
(klimatsko-meteorološki, hidrološki, geološki, geomehanički).
Prema metodologiji Ujedinjenih nacija, koju je prihvatila većina zemalja članica, investicijama
se smatraju samo ona ulaganja koja su izvršena za zamjenu dotrajalih i istrošenih i izgradnju
novih kapaciteta, dok se održavanje postojećih kapaciteta ne smatra investicionom djelatnošću.
Taj koncept je prihvatljiv, budući da se tokom investicionog održavanja ne vrši zamjena
postojećih dotrajalih, ni izgradnja novih kapaciteta, pa nema pravi investicioni karakter.
Izrada investicionih programa definisana je sa četiri podaktivnosti:
 izrada studije o ekonomskoj opravdanosti
 izvođenje istražnih radova
 izrada investiciono tehničke dokumentacije
 pribavljanje saglasnosti i dozvola