Izumiranje jezika

O izumiranju jezika (ili smrti jezika) govori se kad jedan jezik nema više izvornih govornika. Tada se taj jezik naziva mrtvim ili izumrlim jezikom. Moguće je razlikovati dve vrste smrti jezika:
U prvom slučaju jezik izumre, ali jezici (ili dijalekti) koji su se razvili iz njega dalje se koriste. Primer: Latinski jezik, iz koga su se razvili romanski jezici.
U drugom slučaju jezik izumre bez da ostavi naslednički jezik. U tim slučajevima govornici napuste svoj materinji jezik u korist nekog drugog jezika. Primer: Koptski jezik kao govoreni jezik Egipta, izumro je u 17. veku a zamenio ga je arapski. Koptski je i primer za izumrli jezik koji se i dalje koristi — u ovom slučaju kao crkveni jezik egipatskih hrišćana.
Nekoliko izumrlih jezika nastavljali su se upotrebljavati u književnosti, nauci ili liturgiji. To su uz koptski npr. i latinski ili sanskrt.
Neki jezik je ugrožen ako ga deca više ne uče kao matrnji jezik. Kad i stariji govornici tog jezika prestanu ga govoriti ili umru taj se jezik smatra izumrlim. No, klasifikacija kao izumrli jezik ne znači nužno da taj jezik nema više nijednoga govornika. Izumrli jezici mogu biti dobro opisani i sačuvani u pisanim izvorima, a mogu imati i velik broj govornika koji su ih učili kao drugi ili strani jezik. Takav je slučaj npr. s latinskim. Smatra se izumrlim jezikom iako je čak i službeni jezik jedne države (Vatikana).
Jezik može izumreti zbog jezičnog pomaka.