Porodicno pravo

1.POJAM I PREDMET PORODIČNOG PRAVA:
Posmatrano sa pozitivno-pravnog aspekta, porodično pravo je grana prava, odnosno skup pravnih normi koje uređuju porodicu i odnose među članovima porodice-bračnih i vanbračnih partnera, roditelja, djece i ostalih srodnika (krvnih po usvojenju i po tazbini) te ustanovu starateljstva.U tom smislu se porodično pravo može odrediti kao skup pravnih normi koje reguliraju porodične odnose i porodicu kao cjelinu.
Roditeljsko pravo kao dio porodičnog  je dio pravne nauke, odnosno, naučne discipline. U tom smislu određeno, Roditeljsko pravo se bavi izučavanjem pravnog uređenja odnosa roditelja i djece i ostalih srodnika-sistematizuje, tumači i objašnjava pravne norme koje uređuju odnose roditelja i djece i drugih srodnika.
Predmet roditeljskog prava su odnosi roditelja i djece te odnosi drugih bliskih srodnika.
2.OSNOVNA OBILJEŽJA PORODIČNOG PRAVA:     
Obilježja porodičnog prava i većine njegovih normi koje ga svrstavaju u posebnu granu prava i sve više udaljavaju od građanskog prava očituje se u sl:
Porodično pravo normira prvenstveno lične odnose koji nastaju na temelju braka, roditeljskog odnosa, usvojenja i starateljstva, dok građansko pravo primarno regulira imovinske odnose.
Pretežni dio normi porodičnog prava su imperativnog karaktera pa ih stranke nemogu svojim sporazumom mijenjati kao npr. Roditeljsku dužnost, izdržavati svoju maloljetnu djecu, potpuno usvojiti samo bračni drugovi zajedno, dok su norme građanskog prava uglavnom dispozitivne prirode.
Stanoviti broj normi porodičnog prava ima samo karakter preporuke tako da su one jasne bez sankcija npr. Matičar će preporučiti licima koja želje zaključiti brak da posjete porodično savjetovalište.
3. IZVORI PORODIČNOG PRAVA:
Izvori porodičnog prava mogu biti:
direktni
posredni subsidijarni
Direktni izvori porodičnog prava su pravna pravila koja uređuju porodicu i porodične odnose. U savremenom pravu ova pravila se uglavnom javljaju u pisanom obliku. Pisana pravna pravila su osnovni izvor i našeg porodičnog prava.Domaći propisi su sadržani u ustavima, zakonima i podzakonskim aktima.
Posredni subsidijarni izvori su oni izvori koji se u isto vrijeme odnose na sve oblasti porodičnog prava tj. Na bračno, roditeljsko i starateljsko pravo.Radi se o sudskoj praksi, pravnoj nauci i običaju koji u našem pravnom sistemu nisu formalni izvori prava pa ni porodičnog.
Sudska praksa nije i ne može biti formalni izvor prava jer sudovi sude samo na osnovu zakona, odnosno pisanih pravnih pravila sadržanih u domaćim i međunarodnim aktima. Uloga sudske prakse je značajna i u popunjavanju pravnih praznina odnosno kada u određenim životnim situacijama se u zakonu nemože naći rješenje, tada je na sudu obaveza da pronađe odgovarajuću pravnu normu čijom će se primjenom popuniti praznine.
Pravna nauka nema diskretan uticaj na stvarna prava, već smo ostvaruje uticaj na zakonodavstvai na sudsku praksu, što znači da ona sama nije izvorprava, već samo utiče na druge izvore.
Običaj odnosno običajna pravila u našem pravnom sistemu nisu ni subsidijarni izvor prava. Običaj je subsidijarni izvor prava samo onda kada zakon upućuje na njegovu primjenu u rješavanju konkretnog pravnog odnosa.
4.POJAM BRAČNOG PRAVA:
Bračno pravo se može posmatrati kao grana prava i kao naučna disciplina. Kao grana prava bračno pravo je skup pravnih normi koje uređuju brak i odnose u braku. Odredbe bračnog prava normiraju materijalne i formalne uslove za sklapanje braka; dejstva braka; načine prestanka braka; uzroke i postupak njegovog poništenja; uzrok, načine pokretanja i postupak razvoda,te dejstva prestanka braka.Predmet bračnog prava je brak i bračni odnosi.
5.PRAVNA PRIRODA BRAKA:
O pravnoj prirodi braka postoje dva shvatanja:
Prema jednom brak je ugovor. Ovo shvatanje je nastalo u francuskoj pravnoj teoriji i zakonodavstvu. Bio je to odgovor na shvatanje kanonskog prava o braku kao ustanovi božanskog prava odnosno o pravu kao sakramentu. Prema ovom shvatanju brak je ugovoreni odnos građanskog prava koji nastaje i prestaje kao i svaki drugi ugovor.
Drugu koncepciju o braku kao instituciji zagovaraju takođe francuski teoretičari. Oni ističu da je brak uređen kao društvena ustanova, kao tajna životna zajednica koja nastaje na način predviđen zakonom.