Protokoli rutiranja

UVOD

Protokol rutiranja predstavlja set pravila kojim  ruteri dinamički razmjenjuju informacije o putanjama (rutama) kojima paket treba da se kreće da bi dosegao željenu destinaciju. Kada se dogodi neka izmjena u topologiji računarske mreže, najbliži ruter kod koga se desila promena, zapisuje je u svoju tabelu rutiranja, a potom protokoli rutiranja pokreću mehanizme kojima se informacija o promeni u topologiji prosleđuje ostalim uređajima u mreži. Na ovaj način ruteri dinamički ažuriraju svoje tabele rutiranja. Ovi protokoli pripadaju sloju mreže referentnog  OSI modela.
Stariji protokoli za rutiranje (RIP1, IGRP2) su spori jer periodično šalju kompletne kopije svoje baze i zauzimaju značajan deo propusnog opsega. Savremeni protokoli za rutiranje šalju ažurirane podatke samo kad se stanje promjeni, dok pozdravne poruke šalju često i pomoću njih se brzo može uočiti promjena stanja u mreži. Na sledećoj slici možemo pogledati poređenje protokola rutiranja.

PROTOKOLI RUTIRANJA

Jedno od osnovih zaduženja mrežnog sloja, odnosno uređaja i protokola koji na njemu funkcionišu, jeste određivanje rute  kojom će podaci putovati do konačnog odredišta. Unutar  jedne mreže za isporuku paketa podataka odredišnoj adresi zaduženi su protokoli sloja veze. Pakete iz jedne mreže u drugu preusmeravaju ruteri – uređaji koji imaju ulogu mrežnih prolaza. Podrazumjevana uloga rutera jeste povezivanje sve ili više računarskih mreža kroz preusmeravanje paketa podataka. Proces u kome ruteri preusmeravaju pakete ka posrednim mrežama ili konačnom odredištu naziva se rutiranje.
Nakon prijema paketa na određenom mrežnom interfejsu , ruter vrši raspakivanje do sloja mreže i uzima parametre iz zaglavlja paketa. Za određivanje rute paketa najvažniji parametar zaglavlja  je odredišna adresa koja se upoređuje sa zapisima iz tabele rutiranja.
Tabela rutiranja čini osnovu rada rutera i samog procesa rutiranja. U tabeli rutiranja nalaze se informacije na osnovu kojih ruter određuje kuda treba poslati određeni paket. Osnovna informacija koju nosi svaki od zapisa u tabeli rutiranja jeste do koje se odredišne mreže može doći prosleđivanjem paketa određenom mrežnom prolazu.

PROTOKOLI ZA USMERAVANJE

Protokoli za usmjeravanje su protokoli koje koriste ruteri kako bi odredili odgovarajući put kojim će prenositi podatke kroz računarsku mrežu. Takođe određuju i to kako će ruteri među sobom djeliti informacije i uzajamno se obavještavati o statusnim promjenama. Protokol za usmjeravanje omogućuje mreži dinamičko prilagođavanje uslovima tako da odluke o usmjeravanju ne moraju biti unaprijed određene i nepromjenjive. Ove protokole osim rutera koriste i druge mreže koje imaju hardverski ili softverski ugrađenu inteligenciju za odlučivanje na mrežnom sloju OSI (Open System Interconnection modela).

Postoje dvije osnovne vrste protokola za usmjeravanje, a dijele se prema načinu
računanja optimalnog puta:

•    distance-vector
•    link-state

Distance vector algoritam usmjeravanja utvrđuje smjer i udaljenost do bilo kojeg čvora  na globalnoj mreži dok link-state princip samostalno ponovo kreira kompletnu topologiju mreže. Distance vector razmjenjuje routing tablice između routera koji se međusobno obavještavaju o svim promjenama na mreži. Svaki susjedni router dobija routing tablicu onog susjednog koji koristi isti routing protokol. Link-state routing održava kompleksnu bazu s informacijama o mrežnoj topologiji i koristi LSA (Link-state advertisment). To je mali paket s routing informacijama.