Ekološka psihologija

Definicija ekološke psihologije
Overton i niz tvrde da:
Ekologija ponašanja teško može da se definiše kao jedna teorija ili kao jedan motod. Ona je pre jedan opšti pogled na prirodu, jednu orijentaciju, ona je niz uverenja o vrednosti, pretpostavki i principa koji navode na to da se problemima ljudskog ponašanja pristupi na jedan poseban način.
Sele tvrdi da je predmet ekološke psihologije istraživanje prirode interakcije organizma ali i čitavim populacija i sredine koju oni nastanjuju.
Stoga istraživanja moraju prihvatiti principe filogeneze, adaptacije i model povratne informacije. Metod mora biti prilagođen okolnostima us tvarnom svetu u kojems e ponašanje odvija na prirodan način.  Ekološka psihologija ljudski razvoj shvata kao interakciju jedinke i njenog okruženja. Ekologija ljudskog razvoja – obuhvata naučno istraživanje progresivne uzajamne akomodacije između aktivnog ljudskog bića u razvoju i promenjivih odlika neposrednih okruženja u kojima živi osoba u razvoju, dok na ovaj proces utiču odnosi između okruženja i širi kontekst u kojem se okruženje nalazi.
Ljudski razvoj je – proces putem koga osoba u razvoju usvaja širu, diferenciraniju i validniju predstavu ekološke sredine i postaje motivisana i sposobna da se uključi u aktivnosti koje otkrivaju odlike sredine, održavaju ili restruktuiraju tu sredinu na nivoima slične ili veće složenosti obblika i sadržaja.

Osnovni pojmovi ekologije ljudskog razvoja (ekološke psihologije)
Ljudksi razvoj je proizvod interakcije između rastućeg ljudskog organizma i njegove sredine. Ljudski razvoj je proces pomoću koga osoba u razvoju usvaja širu, diferenciraniju i validniju predstavu ekološke sredine i postaje motivisana i sposobna da se uključi u aktivnosti koje otkrivaju odlike sredine, održavaju ili restrukturišu tu sredinu na nivoima slične ili veće složenosti oblika i sadržaja. Razumevanje ljudskog razvoja traži više od posmatranja ponašanja od strane jedne ili dve osobe na istom mestu. Ono zahteva ispitivanje multipresonalnih sistema interakcija koji nisu ograničeni na jedno okruženje i mora uzeti u obzir aspekte sredine koji se nalaze izvan neposredne situacije u kojoj je subjekt. Ovo se naziva ekologija ljudskog razvoja. Tri crte ove definicije su važne.

• Razvoj uključuje promene u karakteristikama osobe koje nisu ni prolazne ni vezane za situaciju, ona podrazumeva reorganizaciju koja ima neki kontinuitet kroz vreme i prostor
• Razvojna promena se odvija istovremeno u dva domena, percepciji i akciji
• Sa teorijskog stanovišta svaki od ovih domena ima strukturu koja je izomorfna sa četiri nivoa ekološke sredine.

Pojam i karakteristike ekološkog okruženja
Okruženje se smatra setom ugnežđenih struktura od kojih se svaka nalazi u narednoj, kao set ruskih babuški. Na krajnjem unutrašnjem nivou nalazi se neposredno okruženje u kome je osoba koja se razvija (dom, uionica, laboratorija, soba za testiranje…). Sledeći korak traži da se prevaziđe posmatranje pojedinačnih okruženja i da se gledaju i odnosi između njih. Te međusobne veze mogu određivati razvoj jednako kao što ga određuju i zbivanja u okviru pojedinog okruženja. Bronfenbrener definiše okruženje kao mesto sa određenim fizipčkim karakteristikama na kojem se učesnici uključuju u određene aktivnosti nalazeći se u određenim ulogama (npr. Ćerke, roditelja, nastavnika, službenika…) tokom određenog vremenskog perioda. Elementi okruženja su: mesto, vreme, fizički uslovi, aktivnosti, učesnik, uloga. U okviru svake kulture ili subkulture okruženja određene vrste kao što su domovi, ulice ili kancelarije, teže da liče jedna na drugu dok se veoma razlikuju u različitim kulturama. Izgleda kao da u okviru svakog društva ili subkulture postoji plan koji se tiče organizacije svake vrste okruženja. Sredine međusobno ne razlikujemo u pogledu linearnih variabli, već ih analiziramo u sistematskim terminima. Idući od nivoa koji se nalazi u jezgru ekološke sheme jedna od osnovnih jedinica je dijada ili sistem koji čini dve osobe. Kod dijada se primećuje da ako kod jednog člana para dođe do procesa razvoja, do razvoja dolazi i kod drugog. Pored dijade veliki značaj imaju i H+2 sistem – trijada, tetrada i drugi veći sistemi-. Najuže neposredno okruženje u kojem se jedinka razvija i može da stupi u interakciju licem u lice naziva se mikrosistem. Zatim, dva ili više okruženja u kojimaosoba koja se razvija aktivno učestvuje predstavlja mezosistem. Okruženja koja ne uključuju osobu u razvoju kao aktivnog učesnika, ali koja ipak utiču na njegov razvoj, sačinjavaju egzosistem. Makrosistem sačinjavaju mikro, mezo i egzo sistem koja postoji ili bi mogla da postoji na nivou subkulture ili kulture kao celina.