Odnos upravnog prava prema drugim pravnim granama

UVOD
Pravnom granom naziva se skup po pravilu viših, složenijih, ustanova koje istom osnovnom metodom regulišu širu oblast srodnih društvenih odnosa. Kao ni između ustanova, tako ni između grana prava nije moguće postaviti čvrste i neopozive granice.U svakom pravnom sistemu se mogu utvrditi neke osnovne grane. U našoj zemlji pravni sistem čine sledeće grane : ustavno, upravno (administrativno), krivično, građansko, finansijsko, privredno, radno, porodično i procesno pravo.
Treba napomenuti da savremeni uslovi života pogoduju ubrzanom razvoju nekih novi grana prava, npr. saobraćajnog prava, i to će nesumnjivo doprineti izmenama u podeli pravnog sistema na pojedine grane prava.
.
1. Odnos upravnog prava prema drugim pravnim granama

Pri teoretskom razgraničavanju pravnih grana obično se koriste 2 različita načina:
1. PREDMET koji regulišu pravne nauke dotične pravne grane, tj. oni društveni odnosi na koje se te pravne nauke primjenjuju;
2. METODA regulisanja, pri čemu se posebna važnost pridaje položaju subjekata u pravnom odnosu što se stvara primenjenoj normi odgovarajuće pravne grane.
– Upravno i ustavno pravo imaju dodirnih tačaka, no ustavnim se pravom utvrđuju i definišu načela za sve pravne grane. Ustavno pravo sadrži i odredbe koje se odnose na državnu upravu i to one kojima se uređuju načela njihove organizacije i funkcije, one kojima se određuje mesto i uloga upravnog tela u sistemu vlasti, te odredbe kojima je definisan odnos u kojem tela državne uprave stoje prema drugim subjektima u društvu. Norme ustavnog prava sadržane su u posebnom formalno-pravnom aktu – Ustavu, koji donosi najviši zakonodavni organ ili specijalno ustavotvorni, u posebnom za to utvrđenom postupku. Upravno pravo predstavlja skup pravnih normi koje regulišu organizaciju države i javne uprave, delatnosti javne uprave, sredstva kojima javna uprava raspolaže i kontrolu nad zakonošću rada javne i državne uprave. Upravno pravo je jedna od najobimnijih i najrazgranatijih pravnih grana koja grupiše pravne norme različite sadržine – od onih koje regulišu organizacionu strukturu državnih i nedržavnih organa i organizacija koje obavljaju upravne delatnosti, pa do sistematizovanih normi posvećenih pojedinim delatnostima veoma razgranate uprave.
– Upravno i građansko pravo predmet građansko pravo su imovinski odnosi kao posebni društveni odnosi. Jedan deo imovinsko-pravnih odnosa obuhvaćen je i normama upravnog prava. Građansko pravo uređuje odnose koji nastaju povodom preuzimanja imovine jednog pravnog subjekta u imovinu drugog, odnosno razmenu robe, ali i odnose koji se tiču položaja subjekata tih odnosa i sl. S obzirom na nadležnost pojedinih državnih tela, materije se prelivaju (tako materija državljanstva ide u građansko pravo u onim sustavima koji sporove državljanstva poveravaju redovnim sudovima).
Moguće je povući razliku s obzirom na PREDMET – Građansko pravo prvenstveno reguliše imovinske odnose između pravnih subjekata, dok upravno pravo reguliše prvenstveno organizaciju, položaj i vlasti uprave.
Kada se ne javljaju razlike u predmetu, osnova razlikovanja je METODA regulisanja – građansko pravo odnos zasniva se na koordinaciji subjekata u odnosu ( odnos građanskog prava zasniva se prvenstveno saglasnošću volja subjekata u odnosu), dok u upravnopravnom odnosu postoji subordinacija subjekata (državni organ ima jaču volju), pa taj odnos regulišu norme imperativnog karaktera.