Hiperemija

U  V  O  D

Patologija (patološka anatomija) je nauka koja se bavi proučavanjem bolesti, odnosno promenama na stanicama, tkivima i organima nastalim tokom bolesti. Sam naziv je izveden od dve starogrčke reči, πάθος – pathos što znači bol ili patnja i λόγος – logos što znači reč ili nauka.
Iako se opisi pojedinih bolesti mogu naći već u najstarijim pisanim dokumentima iz starog Egipta ili Mezopotamije, iako su stari Grci i Rimljani ostavili učene rasprave sa opisima bolesti i teorijama njihovog nastanka, početak moderne patologije, kao i početak moderne medicine vezan je za razvoj naučnog i sistematskog pristupa anatomiji. Ocem moderne patologije smatra se Giovanni Batista Morgagni, koji je objavio  prvu knjigu koja se bavila bolestima 1761. Godine. Pravi procvat patologija doživljava u 19. veku, kad se pojavljuje veći broj velikih patologa, među kojima se ističu Carl von Rokitansky (otac nemačke škole patologije), i Rudolf Virchow, u drugoj polovini 19. veka, koji je svojim istraživanjima postavio osnove stanične (celularne) patologije i koji je prvi uveo mikroskop u rutinski rad patologa.  Patologija kakvu danas poznajemo izgrađena je upravo na temeljima celularne patologije.
Patologija se deli na:

•     opštu i
•     specijalnu patologiju.
•     Opšta patologija- Predmet proučavanja opšte patologije su osnovne promene,

slične u mnogim ćelijama i tkivima, koje zbog toga imaju opšti karakter, protiču po opštim zakonima i daju opšte znake bolesti u raznim organima.proučava reakcije organizma na oštećenja i daje sveobuhvatni  pregled bolesti.
Ona proučava etiopatogenetske uzročnike i morfološke promene stanica, tkiva, organa i celog organizma, a to su prilagođavanja, oštećenja te smrt stanice, upala i reparacija tkiva, neoplazme , genetski poremećaji, bolesti imunološkog sistema, poremećaji telesnih tečnosti i krvi, opšte karakteristike infektivnih bolesti, bolesti nastale nedostatkom određenih stvari organizmu, promne izazvane delovanjem okoline, bolesti dečje dobi i bolesti starenja.
Specijalna patologija se bavi proučavanjem organa i organskih sastava
promenjenih bolešću ili nekim drugim štetnim uzročnikom. Područja koja su u domenu dijagnostike i proučavanja specijalne patologije su patologija krvnih žila, srca, disajnog sistema, krvotoka i krvi, probavnog sistema, jetre i bilijarnog sustava, gušterače zatim patologija mokraćnog sustava, muškog i ženskog polnog sistema, dojke, endokrinog sistema, kože, koštano-zglobnog sistema i mekih tkiva, perifernih živaca i mišičnog sistema te središnjeg živčanog sistema. Specijalna patologija proučava etiologiju, patogenezu i morfološke promene bolesti pojedinačnih organa ili sistema organa.
Proučavajući tkiva i telesne tečnosti pomoću mikrobioloških, imunoloških i biohemijskih metoda, patologija pomaže lekarima u kliničkoj praksi pri donošenju dijagnoza i prikladnom lečenju bolesti.
Konačni izlazni proizvod patologije je dijagnoza ili mišljenje koji za sobom  nose neposrednu akciju lekara koji leče bolesnika.
Predmet ovog rada u nastavku biće jedna od bolesti kojim se bavi patologija kao nauka u svojoj teoriji i praksi, a to je hiperemija ili punokrvnost.