Međunarodni dokumenti

Uvod

Tema ovog seminarskog rada jeste “Međunarodni dokumenti”. Shodno temi rad će biti koncipiran u dva poglavlja. U prvom poglavlju će se definisati pojam “međunarodni odnosi”, odnosno definisati “vanjske poslove” određene države. Dakle, saznaće se koji se to pojmovi i stvari odnose na vanjsku politiku. Naravno, elementarno znanje o vanjskoj politici je neophodno u cilju razumijevanja teme međunarodnih dokumenata.
Neki od osnovnih međunarodnih dokumenata tiču se:
•    trgovine;
•    transporta;
•    carine;
U ovom seminarskom radu biće predstavljeni osnovni međunarodni dokumenti koji se tiču ovih kategorija.

1.    Vanjska politika i međunarodni odnosi

Spoljna ili vanjska politika u najširem smislu predstavlja svaku djelatnost neke države koja se tiče odnosa s drugim državama ili međunarodnim organizacijama. Spoljna politika je u pravilu u nadležnosti specijaliziranog resora državne uprave koji, ovisno o državnom uređenju, može biti podređen šefu države ili šefu vlade.
Međunarodni odnosi su kako akademska tako i oblast javnog djelovanja, grana političkih nauka, koja se bavi spoljnom politikom države unutar međunarodnog sistema. Ovo uključuje i uloge međunarodnih organizacija, nevladinih organizacija (NVO), i multinacionalnih korporacija. Pošto se međunarodni odnosi bave analizom i formulacijom spoljne politike, ova oblast može biti pozitivistička ili normativna.
Međunarodni odnosi povezuju mnoštvo različitih oblasti poput političkih nauka, ekonomije, filozofije, sociologije, kulturoloških studija i drugih društvenih nauka. Međunarodni odnosi bave se širokim opsegom problema i pitanjima, uključujući i ekološki pokret, nuklearnu opasnost, nacionalizam, međunarodnu pomoć, ekonomski razvoj i ljudska prava. Postoji mnogo idejnih pristupa teoriji međunarodnih odnosa, uključujući i konstruktivizam, institucionalizam, marksizam , neo-gramšizam, i drugi. Ipak, najdominantnije su škole realizma  i liberalizma .

1.1.    Istorija međunarodnih odnosa

Istorija međunarodnih odnosa može da se prati do Vestfalskog mira iz 1648. godine kojim su dati okviri savremenog međudržavnog uređenja, kakav poznajemo danas. Vestfalski mir uveo je nove teze i pojmove u međunarodne odnose: rat više nije posmatran kao borba različitih vjeroispovesti za istinu, već kao spor dva svetovna, sekularna suvjerena. Konačno rešenje oružanih sukoba, nakon Vestfalije, nije više bio dogovor teologa i vojnih najamnika. Umjesto toga, ovi ugovori došli su u nadleštvo nove kategorije činovnika: profesionalnih diplomata i ratnika, zakletih na vjernost služenju državi.
Prije Vestfalskog sporazuma ne može se jasno prepoznati profesija diplomate. Špijuni, izaslanici, glasnogovornici koji su prenosili proglase i deklamacije bili su uobičajeni načini kojima su vladari obavještavali i upozoravali jedan drugog o svojim namjerama. Nakon Vestfalije, diplomatski zanat obavljali su predstavnici višeg staleža, obučeni i opunomoćeni da iznose činjenice, određuju prioritete, potpuno svjesni posljedica ratnih razaranja.