Parno grejanje

Potreba za grijanje je jedna od osnovnih čovjekovih potreba, kroz istoriju su se koristili brojni načini grijanja a danas se najčešće koriste plin, električna energija, solarna energija, loživo ulje, kruta goriva (drva, ugljen).
Parno grijanje pripada vrsti grejnih sistema kod kojih se kao nosilac toplote koristi vodena para.
Para kao medij za grijanje zadržala se sve do danas naročito u industriji, ali se za grijanje stanova, škola, bolnica i sličnih objekata sve manje upotrebljava. Pri prenosu topline na veće udaljenosti, može se konstatovati da je mnogo pogodnija topla i vrela voda. Iz parnog kotla, vodena para koja je na višem pritisku od atmosferskog, struji kroz cijevovod do grejnih tijela. U njima se para kondenzuje, pri čemu se oslobađa toplina isparavanja i prenosi u prostor koji se zagrijava. Obrazovani kondenzat se vraća povratnim-kondenznim cjevovodom u kotao.

U ovisnosti od pritiska pare, razlikuje se:
– grijanje parom niskog pritiska,
– grijanje parom visokog pritiska,
– vakuumsko parno grijanje

S time što se nadpritisak od 0,5 bar smatra gornjom granicom niskog pritiska, a parno grijanje visokog pritiska je ono kod koga vodena para ima nadpritisak od 2-5 bar. Vakuumsko parno grijanje je kada je apsolutni radni pritisak ispod 1 bara.
Sistemi parnog grijanja niskog pritiska mogu biti sa donjim i gornjim razvodom pare kao i sa nisko ili visoko položenim vodovima za povratak kondenzata.
Vodena para se proizvodi u kotlovima niskog ili visokog pritiska.