Barok

Uvod

Stil kao način izražavanja, bilo niski, srednji ili uzvišeni, kao i administrativni, publicistički, akademski, i slično, se pojavljuje u svom istorijskom smislu u muzici tek od ranog srednjeg veka, zbog nemogućnosti da se u ranijim periodima izvuku zaključci o karakteristikama koje bi odražavale neki određeni stil. Stil se kroz istoriju razvijao promenama sredstava umetničkog izražavanja, kao i promenama idejnih stremljenja stvaralaca, tj. ukusa, koji preovlađuje u određenom razdoblju. Uzajamno podsticanje ta dva izvorišta daje jedan od osnovnih pokretača razvoja, kako muzike, tako i umetnosti uopšte.
Kako u svim oblastima umetnosti možemo naći zajedničke epohe, tako isto možemo naići i na određene stilove koji su karakteristični ili pak jedinstveni za određenu oblast u umetnosti (muzici, slikarstvu, književnosti, itd.). Stilovi u muzici se javljaju tek kasnije u odnosu na svoje književne i slikarske pandane, jer se tek trebaju pronaći i razviti sredstva kojim bi se stil počeo ostvarivati.
Jasne granice između stilova ne postoje, jer se jedan stil završava kada je novi stil počeo da se pojavljuje i da polako izražava svoje karakteristike koje su drugačije od ”starog” stila. To možemo shvatiti kao prelazni period između stilova. Ti prelazni periodi predstavljaju ranu fazu za stil u nastajanju, tj. poznu fazu za postojani stil u tom periodu. U međufazi, odnosno zreloj fazi stil je na svom vrhuncu, gde se u potpunosti mogu uočiti promene u odnosu na prethodni stil. Međutim, sa vremenom, stilovi gube na svojoj trajnosti i počinju se brže smenjivati, gde dolazi do susreta više stilova za kratko vremensko razdoblje, tako da se više ne može govoriti o epohama, nego o pravcima, pokretima ili ,,trendu”, ,,modi”.
Kao i stil, i umetnik se razvija u skladu sa razvojem samog stila, gde je u početku pod uticajem prethodnika, a kasnije, zahvaljujući stečenom iskustvu, kreće sa kreiranjem sopstvenog stila.