Medjunarodno javno pravo

Medjunarodno javno pravo

Određivanje (definisanje) međunarodnog pravaUobičajeno je da se kod nas ovo pravo naziva Međunarodno javno pravo ili samo Međunarodno pravo. Autorstvo termina „među narodno pravo“ pripisuje se engleskom misliocu Džeremu Bentamu. Osnovna i najčešća odredba međunarodnog prava jeste da je to pravo kojim su uređeni odnosi između država tako što određuje ponašanje drava u me]usobnim odnosima. Pojavom novih subjekata međunarodnog prava u 20 veku međunarodnih organizacija ova odredba se proširuje i na odnose između država i međunarodnih organizacija. Neki autori kažu da ovo važi među subjektima međunarodnih prava. Međunarodno pravo je instrument izražavanja i usklađivanja partikularnih interesa država. Međunarodno pravo izražava stavove međunarodne zajednice prea ratu i miru, odnosima među državama, tkj. Države i pojedince. Međunarodno pravo je plod pravne interakcije subjekata međunarodnog prava. Ono služi sve više kao instrument ujednačavanja pojedinih grana unutrašnjeg prava.Sistemske odlike međunarodnog pravaIako nastalo spontano, međunarodno pravo ima odnose pravnog sistema koje se ispoljavaju kroz postojanje načela međunarodnog prava. To je uređen, uglavnom usklađen i sistematizovana skup pravnih pravila. Međunarodno pravo zasnovano je na opštim pravnim načelima, onima koje važe i u unutrašnjem pravu i načelima derivatnim iz samog međunarodnog prava. To su načela Povelje Organizacije ujedinih nacija koje  čine temelj međunarodnog prava. Međunarodno pravo razgranato je prema predmetu regulisanja u veći broj grana kao što je diplomatsko i konzularno pravo, pravo mora i sli. Osnovnim međunarodnim ugovorom temelje se na osnovnim načelima međunarodnog prava. Na osnovu ugovore se posebni višestrani ili dvostrani sporazumi i tako se gradi međunarodno pravo. Međunarodno pravo je po prirodi odnosa koje određuje, dispozitivno pravo. Države uvek mogu, novom saglasnošću da promene postojeća pravila. Ipak postoji jedan manji broj pravila međ.pravva koje imaju drugačiju prirodu to su pravila JUS COGENS. Kogenna pravila imaju posebnu pravnu snagu da nište sve kasnije nastala pravna pravila. Postoji i taz. Meko pravo koga čine koja nisu pravno obavezna i sadržana su npr. U preporukama međ. Organizacija. Prema opsegu obaveznosti, pravila međ.prava, struktuirana su u univerzalna koja obavezuju sve jednako sve države i to su pravna pravila , partikularna koja važe za dve ili više država i to su ugovorna pravila ili mogu da budu i običajna i obavezuju države koje su učestvovale u njihovom stvaranju i regionalna pravila koja obavezuju države jednog regiona i ona mogu da budu ugovorna ili običajna.Razvoj međunarodnog pravaU razvoju međunarodnog prava razlikujemo dve epoxe: Prva počinje sa atičkim civilizacijama do 1 svet. Rata; Druga počinje posle 1 svet. Rata. Prelazni period koji razdvaja ove dve epoxe počinje haškim konferencijama a završava se sa osnivanjem Društva naroda. U proj epoxi međ. Pravo se javlja kao regionalno pravo. Ono važi među državama međ. Zajednice. Važna karakteristika ove epoxe razvoja međunarodnog prava je odsustvo međunarodne centralizacije. Države su jedini subjekti međunarodnog prava. Međ. Pravo je u tom periodu čvrsto vezano sa religijom. Jus ed bellum je jedan od osnovnih atributa  savremenosti država, osnovna međunarodna pravna interesovanja u ovom periodu su ograničavanje prava na rat, humanizacije ratovanja, mirno rešavanje sporova idr. U drugoj epoxi međ. Pravo prerasta iz racionalnog u univerzalno što je posledica povezivanja regionalnih međ. Zajednica globalnu međ. Zajednicu. Ovu epoxu karakteriše pojava međunarodno pravni problem jeste očuvanje međunarodnog mira i bezbednosti, potenciranje prijateljskih odnosa među državama i slično.Odnos međunarodnog i unutrašnjeg pravaSvaka država je obavezna opštim međ. Pravom jednakim za sve države i posebnim međ. Pravom koje obavezuje samo neke od država. Opšta pravila međ. Prava  čine deo međ. Prava svake države. Svaka država ima posebno razlicito ugovorno međ. Pravo. Postoji veliki broj bilateralnih i multilateralnih ugovora koji obavezuju samo neke države. Državu obavezuje spolja, prema drugoj državi ili kakvom drugom subjektu međ. Prava , pravila međ. Prava neposredno. Unutar države ova pravila obavezuju organe država i pravne subjekte na osnovu pravila međ. Prava. Pojedina međ. Prava su tako sačinjena da su neposredno primenjiva u unutrašnjim odnosima. Druga ne mogu da budu primenjena bez dodatne unutrašnjopravne dogradnje. Ponekad se inutrašnjim pravnim pravilom upućuje na međ.pravo obrnuto ponekad međ.pravilom upućuje na unutrašnje pravo. Većina država daje primat međ.pravu tako da kasnije drugačije pravilo unutrašnjeg prava nederogira ranije uneto međ.pravo. Država ne može da se pozove na svoje unutrašnje pravo kao na opravdanje za neizvršenje međunarodnim obavezama. Ona je dužna da blagovremeno svoje unutrašnje pravi prilagodi svojim međunarodnim obavezama. Međunarodni sud primenjije međunarodno pravo. Nacionalni sud primenjuje pravila unutrašnjeg prava i međ. Prava, unetog u unutrašnje pravo.Izvori međunarodnog javnog pravaSaglasnost subjekta međ.prava, izražena na odgovarajući način, čini izvor međ. Prava. Pravila međ.prava nastaju sadejstvom dva ili više međunarodnopravnih subjekta. Članom 38. Statuta Međunarodnog suda određeni su glavni i pomoćni izvori međ.prava. Gčlavni izvori su: međunarodni ugovori, međunarodna običajna prana pravila i opšta pravna načela. Pomoćmi izvori su sudske odluke i doktrina najpoznatijih stručnjaka. Prvo se primenjuju ugovori ako postoje i mogu da se primene ukoliko ih nema, primenjuju se običajna pravila a zatim opšta pravna načela. Obavezujuće odluke međ.organizacija su isto izvori međ.prava. Stavom 2 člana 38. Statuta Međunarodnog suda ostavljena je mogućnost da Sud rešava spor po osnovu pravde (ex aequo et bono) ako stranke na to pristanu.Međunarodno običajno pravoObičaj se definiše kao ustaljeno ponašanje subjekta. Da bi od običaja nastalo običajno pravno pravilo nužna je pravna svest o međunarodnopravnoj obavesnosti običaja. Običajno pravno pravilo konstituiše se kada se steknu dva elementa materijalna praksa i subjektivna pravna svest