Funkcija kože

Uvod

Koža predstavlja spoljašnji  omotač organizma. Njena uloga je da odvaja tkiva koja pokriva od spoljašnje sredine i da koči gubitak tečnosti i toplote. Koža ima odredjena svojstva koja joj, zahvaljujući sastavu i gradji, kolagenu i elastinu, omogućuju da se prisno priljubljuje uz tkiva ali da u isto vreme omogućuje jasno izraženu elastičnost, rastegljivost i prilagodljivost u slučaju delovanja odredjenih štetnih agensa.

Telesni ogrtač kože sačinjavaju dve vrste tkiva:

1. Epiderm, koji nastaje iz površinskog embrionalnog sloja – ektoderma, i koji je prema tome epitelne prirode.
2. Derm, kome pripada i hipoderm, koji potiču iz srednjeg embrionalnog sloja, odnosno mezenhima, i koji je vezivne prirode. Epiderm i derm se spajaju po jednoj nazupčanoj površini koja predstavlja epidermodermalnu spojnicu ili junkciju .

 
Fiziološke osobine kože

Osobine kože se menjaju od rodjenja, starenjem.Tako je koža kod  mladih zategnutija i elastičnija nego što je kod starijih. Sa godinama gube se i elastičnost i tenzija kože postaje rastegnuta i naborana. Tenziona snaga kože iznosi oko 1,8 kg na m2.Manja je kod novorodjenčadi,kao i u različitim bolestima, kao što je Cushingov sindrom, posle uzimanja velikih doza kortizona ili većih edema.

2.1 Svojstva kože

Koža ima odredjeni broj važnih fizioloških svojstava. Tako, npr. , koža preko svoje površine upija odredjene supstance. Koža je važan organosećanja – pipanja odnosno dodira. Lučenjem znoja ili pak nevidljivom perspiracijom može uticati na gubitak vode u organizmu ali i regulisati temperaturu. Svojom bogatom kapilarnom mrežom koža utiče na ukupni krvotok u organizmu.
Koža ima svojstvo da upija različite hemijske supstancije koje prodirući  kroz kožu dopiru u krvotok, a iz njega u mokraću.. Na ovom svojstvu kože zasniva se primena različitih medikamenata koji se unose u organizam putem utrljavanja u kožu.
Različite količine elektrolita, neke više, neke manje, mogu proći u vidu vodenog rastvora.
Nosilac materija koje će se resorbovati mogu biti voda, alkohol ili različite masti. Preko ovih “nosača” u organizam se mogu uneti takve materije kao što su fenoli, salicilati, hormoni, estrogen, progesteron, testosteron,hidrokortizon. Materije rastvorljive u lipidima vrlo brzo upijaju kroz kožu.
Liposolubilni vitamini takodje vrlo lako upijaju kroz kožu, dok hidrosolubilni vitamini prolaze teže. Teški metali mogu, do izvesne mere, proći kroz kožu. Iz istorije medicine poznato je lečenje luesa utrljavanjem živinih preparata u kožu.
Radioaktivne supstancije mogu prodirati kroz kožu, a to upijanje može biti pojačano ukoliko je koža oštećena.
Različiti gasovi, isto tako, prolaze kroz kožu vrlo lako a primer za to su kiseonik, azot, ugljen-dioksid, ugljen-tetrahlorid.