Tradicija i autoritet

Uvod

Politička antropologija se bavi odnosom ljudske prirode (i prve biološke, i druge kulturne) i političkog kao proizvoda te prirode (od nastanka politike, njenog domena, oblika, sadržaja do njenog povratnog dejstva na ljudsku prirodu). U središtu izučavanja i istraživanja političke antropologije su: ljudska priroda; ljudske zajednice, posebno političke zajednice; predindustrijski i savremeni politički sistemi, političke organizacije odnosno država; moć, vlast, autoritet, konflikti posebno najdrastičniji i najopasniji koji su oslonjeni na upotrebu sile i nasilja, politički mitovi, obredi i simboli. Analiza daje uvid u opšte nalaze i kategorizacije političke antropologije.

TRADICIJA I AUTORITET

Tradicija kao činjenica i norma

Tradicija i autoritet su toliko blisko povezani u tekstovima o političkoj teoriji i filozofiji, da je veoma teško raspravljati o jednom bez zadiranja u ono drugo. Maks Veber je načinio tradiciju jednim od uzvora autoriteta , kao i legitimnosti, suprostavljajući je harizmatskim i racionalno-pravnim izvorima. Čineći to, on je nastavio poznatu naviku iz doba posvećenosti koja je razum stavljala nasuprot autoriteta. To je podrazumijevalo da su metodi razuma naučni, nasuprot metodima autoriteta koji su zasnovani na otkrovenju ili iracionalnom vjerovanju.. Mogućnost da bi tradicija i autoritet mogli i sami biti racionalni, mislioci ove „tradicije“ su, manje ili više, isključivali. Čarls Pirs je napisao da „kada prevlada metod autoriteta, istina jedva da znači više od katoličke vjere“. Ovo je tipičan iskaz, mada sam po sebi, netačan, jer, metod autoriteta takođe implicira tradiciju. Takav nekritički racionalizam zasnovan je na pretpostavci da je „metod autoriteta“ neka vrsta nerazumnog sujevjerja, koji mora ustupiti mjesto „naučnom metodu“ – argument koji je dao osnovu za filozofiju istorije Ogista Konta.
Autoritet i tradicija su, u stvari, u relaciji sa razumom i rezonovanjem, i specifično je da je tradicija često sama osnova rezonovanja i racionalnog argumenta. Ovdje se podrazumijeva da tradicija posjeduje veoma vitalnu funkciju u političkom tijelu. Zbog ove funkcije, tradicija je često bila potcijenjena i precijenjena. U revolucionarnim periodima je bila potcijenjena, a u post-revolucionarnim i statičnim periodima bila je precijenjena. Znači da tradicija varira u svom značaju za politički proces u vremenu i za različite grupe. Nema sumnje da se u modernim društvenim naukama pojedinac ne može pojmiti izvan tradicije. Svakako, previše tradicije okoštava politički napredak, ali je isto tako sigurno da premalo tradicije podriva i razara zajednicu i njen poredak.
Najveći dio tradicije može biti „prećutno znanje“ kako ga je nazvao Mihael Polanji, ali to je ipak znanje. Otuda se sva dobra nauka i učenost uvijek zasniva na tradiciji, kao i sve zanatske vještine, kao i umjetnost, i malo dobrog rada se može uraditi ako se majstorstvo negira. Posebno prokletstvo društvenih nauka je netradicionalno tretiranje konceptualnih okvira, koje brka promjenu u smislu istinskog otkrovenja i novih uvida.